СКРШЕНИ СНИШТА

Имав сон за себе и за него и за нас 

и за животот уште како мало и невино дете.

Во ноќите го сонев кога ќе се смрачи

и кога штурците ќе засвират штом заспивам лете.

Имав сон за љубов меѓу сништа детски,

имав сон за среќна семејна идила.

И уште од мала со чисти очи гледав,

со чиста душа знаев - таа слика ми е мила.

Тука кај што растев под тополите, под трите,

каде што со лесно ми минеа дните

додека играв со топка од смеа,

тука од дожд прокапа и мојта родна стреа.

Започна бура, грмотевица ме стресе,

но што знаев јас, па бев само дете!

А верувај, сакав да бидам јас ко нив,

мајка и татко - ми беа идоли.

Но во ниеден сон, ти велам - во ниеден

јас не сонив колку може да боли...

И ми прокапа домот и почна да тече

и дождови се леат, во куќата ми роси.

А јас бев дете, ние бевме деца,

се прибравме од надвор калливи и боси.

Истураше и грмеше, се подели на пола

мојта родна грутка, мојта детска смеа.

И тогаш на ново место се појави таа,

над детските клепки се надвисна стреа.

Ете од тогаш јас соништа снемав,

ноќта ми стана како трета смена.

На моите плеќи се насели товар,

јас мајка станав на браќа и сестри.

Ете од тогаш, ти велам - од тогаш

сништата за тебе не се веќе чести.

И кажи ми сега како да те сакам

кога јас заборавив што е тоа љубов?

Тука кај што беше нашето гнездо

за прв пат тука видов како се губи.

Веќе ги нема тополите вишни,

ветрот низ празни спомени дува.

Ги нема веќе ни желбите скришни,

нема ни штурци, ноќта е глува.

Сега сум можеби емотивно луда,

а и громот ме подели на два прости дела.

Сега лутам сама и не знам да сакам,

а верувај знаев кога бев цела.

Извини сега што не те сонувам веќе,

извини што ме нема и кога сум тука,

извини што плачам без солзи често,

извини што ми смета секоја бука.

Јас возрасна станав пред времето да дојде,

а ти беше дел од детските сништа.

Ти беше принцот од моите бајки,

но јас не сум принцеза, не сум веќе иста.

Чудно е како се ќе се смени,

додека да трепнеш веќе те нема...

Остануваш во мисла и да се прашуваш само

што е тоа што мирот ти го зема.

И не само мирот и чувствата мои!

Јас останав празна, но од друга страна јака.

А што ми вреди тоа, што вреди „извини“,

кога јас одамна заборавив да сакам?