ДЕТЕ

Не е дека ја покажувам јас љубовта. Ама ти ја гледаш. Како мало дете е. Љубовта е како мало дете. Не се плаши. Не знае за зло. Не гледа причина да се скрие. И светот го гледа со розови очила. И љубовта е наивна. И сигурно е слепа. Не видела што е болка, ни скршено срце. Не знае дека тие доаѓаат по неа да ги уништат сите спомени што ги оставила.

Љубовта е дете. Среќно и безгрижно. Не знае за глад, не знае за студ. Не знае да ме послуша кога и` велам да се скрие. Ми раскажува бајки нереални колку што е реална таа. А реалноста боли. Штета што љубовта тоа не го знае.

И дете е љубовта кога си игра со мене. Ќе ме крене до небото како да сум хартиен змеј на ветрот. Ќе ме удри од земјата како да сум камен со кој фрла по некое исплашено маче. Дете е љубовта толку безгрижно колку што јас од грижа не заспивам ноќе. А таа мирно спие и сонува за среќно утре. Додека јас дочекувам зора заедно со самотијата. Каква иронија. Ама љубовта е дете. Ни на крај памет не и е да остане будна со мене ноќе. Уморна е и спие. Сакам некогаш да ја оставам да спие до подоцна. Да излезам на утринска прошетка со мојата бесчувствителност. Ама не. Децата се будат пред мене. Децата ме будат и мене. Ме буди љубовта за пак да си играме криенка. А таа не знае ни да се скрие...

И затоа тоа е се` што гледаш од мене. Љубов. Другите делови, другите возрасни делови знам да ги скријам. Ама љубовта не сака и не сака. Љубовта е дете. Не знае за зло.