НЕШТО ЗА СПОМЕН

Ти кога ќе одиш јас пак ќе заѕвонам на вратата од твоето дома.

Некој ќе ми отвори па тогаш ќе влезам право во твојата соба.

Па тивко ќе излезам на балкончето мало, за последен пат да земам јас здив.

Да те проколнам што сум повторно сама и да ти кажам одново колку си крив.

Гледај да ми оставиш на перницата од парфемот, за да се сетам дека беше тука.

И да помислам да ја згужвам перницата во чанта пред да си заминам од твојата куќа.

Ама сите слики сврти ги кон ѕидот, да не те гледам, доста што те сонам.

И остави ми клуч во малата фиока, нареден пат да не морам да ѕвонам.

Остави ми нешто да облечам топло, си одам ноќе, а ветар ќе дува.

Остави и некој празен спомен, да не одам тажна, ноќта е глува.

Но немој, те молам, не празни го плакарот, остави нешто, како надеж, знаеш.

Остави ми некој дел од себе, бар да мислам

дека што отиде се каеш.

И цигара остави ми, запалка ќе имам, ветувам нема во соба да пушам.

Колку да ги задимам спомените стари, колку само малку да престанат да ме гушат.