КАДЕ СЕ ПРИНЦЕЗИТЕ? (во чест на денешниов ден)

Ајде одиме сега со уште еден текст за љубовта, за пријателството, за чувствата... Априлилили! Не. Денес решив да пишувам за нешто спротивно од тоа. Па нели е први април, нели е денот на шегата? Може и јас да се пошегувам. Или, подобро речено, некоја вистина да кажам. Тоа се тие вистини, тие кои се кажуваат како на шега, а всушност се најдлабоките и најболните.

Денес освен што ќе се шегувате на туѓа сметка (како што и онака правите, само денес ви е и дозволено), треба и да се маскирате. Мислам, не дека треба, само ако сакате. Јас многу сакам. И едно нешто да ви кажам, да ви спомнам само, градник и танга не се маска бе душички. Јас на пример многу ги сакав годините кога бев во основно училиште. Се имав маскирано во се` живо, од пират до јапонска принцеза. Мајка ми, добро се сеќавам, беше навистина вешта во изработките. Еднаш во животот немам купено маска. И не е сега маска тоа што си облекла вртоглаво високи штикли, а деколтето ти е до стомак. Ти и онака си таква, само денес се надеваш дека нема да те покажуваат со прст. Не дека во други денови ти смета. Не дека ти е срам. А јас денес решив да седам дома. Сакав да се маскирам во нешто онака интересно и детско. Ама некако срам ми е. А не дека треба мене да ми биде. Ама како јас да излезам така маскирана, да се појавам во некое кафуле, кога околу мене ќе се вртат полуголи задници и ќе дречат црвени кармини. И како јас сега да одам како Пипи Долгиот Чорап? Епа не сакам! Ќе штрајкувам. Не дека на некој му е гајле. Сеедно. Одбивам да се претворам во проститутка или стриптизета. А и не знам дали треба и шипка да си понесам за да ја комплетирам маската. Плус тешка е, кој ќе ја влече. 

Немојте да ме сфатите погрешно, секоја чест на креативните и иновативни маски. Ама ги има, доста ги има од тие другите. Ќе седи девојката сега цел ден, ќе смислува што да се маскира, и на крај ќе смисли да оди полугола. Ништо поразлично од лани. Ама доста поразлично од полани, затоа што тогаш имала 13 години, па мајка и ја облекла во фустанче од Снежана, а браќата беа џуџињата. Е сега браќата пораснаа и се срамат да ја погледнат модернава Снежана, затоа што нивната 15 годишна сестра вечерва ќе биде мета на многу други машки погледи, а и не само тоа, а тие кутрите не знаат дали вреди да почестат некого со врели тупаници во чест на сестричката. Ма што зборувам, каква чест? Тој збор не оди во иста реченица со сестрава. Тоа никако.

Ќе помине денов, ќе се исполажете (и доста вистини ќе си кажете), ќе излезете вечер, ќе се напиете, ќе ви се размачка и карминот, и мачкините мустаќи, и зајачкото опавче ќе ви остане во нечија рака. Ама јас одбивам. Одбивам бе да прифатам дека ова се маски! И ако ова е новото време, зарем јас стара сум на 20 години што не сакам така да се „маскирам“? Каде се принцезите, Снежаните и Пепелашките, каде се џуџињата и каде е принцот? Нема принцези веќе. Принцези се само на мама и тато, кои изгледа не се запознаени со фактот дека нивната малечка пораснала одамна и тоа во погрешна насока. И дека вечерва јасно и гласно ќе го покаже тоа. Епа затоа нема ни принцови. Сите чекаат да им дојава на бел коњ. Па зошто тогаш се качувате во црниот мерцедес? 

Први април. Денот на шегата. Најубавите спомени од детството. Ама па јас не сум стара! Не сум дури ни возрасна како што треба. Сакам и денес така да се маскирам. Како мало детенце. Да одморам од секојдневните обврски за возрасни и да бидам принцезичка на тато. Што ви е на вас? Мора ли сите да бидете полуголи? Или денес ви е шанса да си бидете свои? Абе ајде, каде се принцезите?