СРЦЕ ОД КАМЕН

Што е тогаш љубов? Да седам будна и да плачам во два часот по полноќ? Да бидам повредена по којзнае кој пат и само заради таа таканаречена љубов да се подготвам за уште еден, можеби последен удар? Да заборавам се` што беше добро и да не ми остане ниедно среќно сеќавање? Тоа ли е љубов? 

Јас сакав. Јас дадов се` од себе. За возврат само болка. Понекогаш надеж. Далеку од доволно. И мислиш во погрешен сум се заљубила? Мислиш слаба сум на лоши момци со студени срца и врели тела? Не е така. Па зарем на почетокот не се сите исти? Сите фини, сите грижливи. Илузија. Не се сите исти. Нема двајца исти на планетава. Ама било кој од милијарди луѓе и да го избереш ќе те повреди тогаш кога ќе му дозволиш. Ако не те повреди тој тебе, тогаш значи ти си таа што ќе го повреди. 

Не знам. Зборувам глупости. Можеби нема. Ама јас сум таков баксуз што во моментот кога ја отворив душата ми изгоре. Пепел ми се полни сега градиве. Што вреди да се заљубиш? Што вреди да се отвориш? Не сакам повеќе. И не ми вели дека ќе најдам некој да ме сака. Јас нема да барам. Ниту дека некој ќе ме најде мене. Јас ќе бидам скриена. Што вреди? Можеби душата ми е пепел по туѓа волја, ама срцето ми стана камен по моја.