ПОНЕКОГАШ

Понекогаш знаевме да разговараме со часови. Понекогаш најубавото чувство беше да се припијам до него во нема тишина. Да молчиме и двајцата, а се` да си кажеме. Понекогаш и небото зборуваше наместо нас...

Понекогаш сакав да го нема. Сакав да го мразам како да ми е најлош непријател. Секогаш го сакав. Секогаш му се радував иако се обидуваше да ме израдува само понекогаш. Премногу малку, премногу ретко. Понекогаш ќе ми донесеше насмевка на лицето. Понекогаш знаеше точно што посакувам и ги препознаваше моите скриени желби. Знаев и да му викам понекогаш. Знаеше и да не разговара со мене со недели. Да ме исклучи, како да не постојам. Но секогаш се враќаше. Колку само исплакав. Не само понекогаш...

И пак желно го дочекував. Понекогаш само за да му кажам дека веќе не го сакам. Знаев дека лажам. И дека се мразам и себе си и светот затоа што го запознав. Понекогаш ќе му затропав на вратата по полноќ. Ќе ме примеше како таму да припаѓам. Како да сум единствена што стапнала таму. А не бев...

И тогаш започна да го снемува. Понекогаш не одговараше на моите повици. И сега не знам дали е време да престанам. А помина толку многу. Исчезна во нов град. Можеби во нова држава. А јас навечер, само понекогаш. знам да ја облечам неговата маица. Понекогаш така и заспивам. Но неговиот мирис веќе го нема. Има само мои солзи. Зошто понекогаш знам и да заплачам. Само понекогаш...