ВО ЗАБОРАВ

Викаат човечки е да се простува. Епа каков човек - нечовек сум јас кога после толку години не научив и не научив да ти простам? Можеби е до тебе. По една грешка за секој нов ден. Можеби е сепак до мене, по една солза за секоја нова минута. Човечки е да се простува, нели, ама јас одиграв сосема нечовечно. Наместо да ти простам, одлучив да те заборавам. Некаде далеку зад мене ги оставив солзите, некаде далеку зад нас остана и гордоста. Тоа што не ти простувам не е од гордост, не е ни од чашава вино. Тоа е дека не знам. Дека премногу време поминав со тебе, а ти не се осмели да ме научиш да простам. Затоа што тоа не го знаеше ни ти.

Не те паметам веќе како порано. Некогаш, многу ретко ќе сретнам некој што можеби мириса на тебе. Некогаш, многу ретко ќе го препознаам тој парфем. Ама не секогаш. Не секогаш се сеќавам на непреспиените ноќи кои ги минувавме заедно. Не секогаш си дозволувам да погледнам некого и да ги видам твоите очи. Не секогаш. Многу ретко.

Човечки ли е да се заборава? И дали јас навистина те заборавив? Ама кога не можев да ти простам, дали е заборавот се` што ми преостана? Знаеше ти, добро знаеше. Знаеше дека секој пат кога ме оставаше повредена, ме оставаше за чекор подалеку од себе. Дека еден ден ќе се разбудиш, а јас нема да бидам тука. Нема уште еднаш да премолчам пред твојот поглед и да затворам очи пред твоите лаги. Дојде и тој ден. И од тој ден поминаа и години. Јас се` што успеав да направам е да те ставам во заборав. Но иако не се сеќавам, душава ми знае дека не ти е простено. 

Не е ангелски од моја страна, можеби е дури и ѓаволски. Ама не. Не ме барај и не ми барај прошка. Ти ваква ме остави. Јас ваква тоа не знам да ти го дадам. Остави да те сонувам. Како бледа сенка без лице. Како трага од моето минато. Како ветар што ми ја бранува косата. Како ти што поминуваше со прстите низ неа. Уште тоа ми остана. Ама се обидувам. И ќе успеам. Ќе заборавам. Ќе ги избришам и последните капки од солзите по тебе. Нема да постоиш. Нема да те мислам. Онака како што нема ни да ти простам.