СЕГА И ЗАСЕКОГАШ

Ако морам да ти ветам едно нешто, тогаш знам што ќе биде тоа. Знам што сакам да исполнам. Знам од што никогаш нема да се откажам. И кога ќе бидеш илјадници километри далеку, и кога твоето лице ќе го гледам само на слики, јас ќе ти ветам дека ќе останам. Ќе останам да чекам спомените да се повторат. Ќе останам да стојам како сенка што го следи сеќавањето на тебе. И ќе ти ветам дека ќе паметам како мирисаш и како одиш и како седиш... И како ме гледаш и како ме допираш. И ќе паметам како паметиш. Како никогаш не заборави на мене. Исто така ќе се сеќавам и јас.

Денот кога тоа ветување ќе биде побарано од мене јас ќе се откажам од се. Ќе се откажам од својата душа, ма ако треба и на ѓаволот ќе ја продадам за да не заборавам. И секој ден почнувајќи од тој момент ќе се движам по стапките на сеќавањето за тебе. Ќе продолжам да се менувам, но ќе останам иста. Ќе продолжам да растам, но ќе останам малечка. Токму онаква каква што сакам да ме знаеш. И да не ме заборавиш.

И ќе ти ветам дека нема да постојам додека те нема иако знам дека не го сакаш тоа. Иако сакаш да продолжам како ти што ќе можеш. А јас ќе се трудам да бидам своја и твоја во исто време. И не, не е тешко да бидам твоја. Тешко е да останам своја кога без тебе и не сум...

Кога ќе бидеш илјадници километри далеку, јас ти ветувам дека ќе останам. Ќе стојам таму каде што ќе ме оставиш. Ќе изгледам така како што ме паметиш. И ти ветувам дека ќе те чекам. Ќе бидам секогаш твоја. Твоја сега и твоја засекогаш.

ЕДЕН ПОГЛЕД, ЕДНА НАСМЕВКА

Сите сме слаби на еден поглед и една насмевка. И истите тие се погледот и насмевката кои не прават најсилни. Сите си даваме ветувања кога сме најслаби. Дека нема да ни се повтори. Дека нема веќе да се препуштаме на љубовта толку наивно. И истите тие ветувања без размислување ги кршиме кога мислиме дека сме најсилни. Тогаш кога мислиме дека можеме да се справиме со последиците. Но зарем не се тие последици она што не враќа повторно назад? Прави повторно да бидеме најслаби. И одново да си ветиме. И така се во круг...

Секогаш кога ќе го видиш го бакнуваш како да е последен пат што го правиш тоа. И го сакаш како да е прв. Го сакаш како да не знаеш дека ќе те скрши. На милион парчиња ќе се распадне твојата душа. А ти ќе ја собереш, составиш и ќе одиш пак да го бакнеш како за последен пат. Седиш и се прашуваш: „Ако секогаш го бакнувам како да е разделба, како ли ќе го бакнам кога навистина ќе биде? Како ли ќе му кажам дека го сакам, кога веќе тоа му го кажав и згрешив?“ А ти не згреши што му кажа. Повеќе згреши што никогаш вистински и не му покажа. Што се криеше зад маската на силна девојка и не дозволи да допре до тебе. За сега да се отвориш кога веќе е предоцна и кога е време за крај. 

Грутка во грлото. Голема и тешка. Солзи во очите, солзи во срцето. Посакуваш да можеш да го вратиш времето. Барем до пред да го засакаш. Барем до деновите кога беше среќна и рамнодушна на се што се случува. Иако повеќе би сакала да го вратиш до денот пред да се запознаете. И да направиш вашите патишта да се разминат. Сосема случајно. Сосема вистински. Но боли и помислата да го нема во твојот живот, зарем не? Упорно ја бараш грешката, а не можеш да ја најдеш. Можеби и немаше грешка. Можеби бевте на погрешно место, во погрешно време. Сега тоа нема да го дознаеш. 

Сите сме слаби на еден поглед и една насмевка, гледаш ли? Ти еднаш си вети дека нема да бидеш таква. Го прекрши ветувањето, гледаш ли? А што сега? Па ништо, ќе го гледаш како чекор по чекор заминува. Потоа ќе броиш месеци, години и нема ни да забележиш како спомените станале бледи. Ама тоа секогаш ќе ти остане. Една младост, една љубов. Една среќа неостварена. Жарче што никогаш нема да згасне. И ќе чека на повторна средба.