ПРИКАЗНА ЗА МУДРИОТ ЧОВЕК

Еднаш еден мудар човек ми рече:

остави го, тебе повеќе ти треба.

Ќе помине многу време од тогаш,

но јас ќе се сеќавам како да е вчера.

И не беше мудар зошто го кажа

тоа што веќе ми тежеше во душа,

ниту пак јас помудра станав

од тоа што долго седев и го слушав.

Тој мудар беше од своето искуство,

од се` што видел, чул и знае.

И токму тоа му одеше добро

да даде совет долго што ќе трае.

Знаев да го слушам со срце и душа,

со поглед да го впивам секој збор негов.

Правеше да се соочам со самата себе

дури и во деновите кога од себе бегав.

Болеше многу, вистината боли,

но скршено срце не знае да лаже.

И затоа верував и немо и слепо

во секоја вистина што ќе ми ја каже.

Исповед имаа сите мои рани,

а тој ја знаеше оваа мака.

Поминал се` и се` видел,

беше човек кој умеел да сака.

Вистината не дојде ниеднаш ко поклон,

завиткана во свилена хартија од лага.

Знаев дека поминал низ сосема исто,

на лицето ја гледав истата тага.

Кога ќе го прашав среќен ли е сега

велеше: онолку колку што можам да бидам...

А знаев дека сакал со истата надеж,

во секој негов поглед можев да видам.

Ме советуваше како да се откажам од љубов

кога е јасно дека веќе нема да оди.

Беше огледало на иднината моја

и животот мој знаев кај води.

Не верував тогаш, а и не знаев многу

дека и друг можел така да пати.

Мислев љубовта на мојот живот

кога-тогаш пак ќе ми се врати.

А ете мораш да се откажеш од нешто,

тој мудар човек таков совет даде...

Што ти вреди љубов, кога немаш среќа,

што ти вреди сон, кога мирот ти го краде?

Тој мудар човек ми беше татко,

но тоа не беше по родена крв.

Не беше ни мајка, а сепак ми даде

мајчински совет топол и прв.

Знаеше што вреди во светов од лаги,

ми беше и другарка, роднина, сестра.

Ме научи како да бидам горда

и како до крај да ја зачувам честа.

Ќе завршеше мудро со пријателскиот совет,

ќе го прекинеше строгиот татковски говор,

и во неговиот топол мајчински поглед

тогаш ќе видев колку е добар.

Нема дозвола да правам што сакам,

слепа пропусница светот да го видам.

Ќе ми дадеше и благослов како од баба

и тогаш јас знаев што сакам да бидам.

И што заслужувам.

И колку вредам.

И колку среќа

и љубов ми треба.

Постоеше таков мудар човек,

родител и другар во исто време.

Не ми беше ни едно ни друго,

но на плеќи го носеше моето бреме.

И еднаш тој човек искрено ми рече:

НАЈДИ ПОДОБРО, ТЕБЕ ТИ ТРЕБА!

Не ми вети среќа, ни пак дека ќе сакам,

но тој совет го памтам како да е вчера...

ЛОШО, ЗАР НЕ?

Не е толку лош како што се чини. Или како што кружат муабети. Или како што изгледа кога ќе се налути. Ама најверојатно никој и не е толку лош. Сите сме исти. За некој добри, на некој па не му одговара да биде во наше друштво. И ете, се зависи од твојата гледна точка. Предрасуди, погрешни мислења. А зошто? Зошто да му судам на некој пред да го запознаам? Кога за мене можеби ќе биде најдобар на светот. Можеби најлош. Можеби ќе ми биде сеедно.

За среќа или несреќа јас сум баш таква личност. Сакам се да видам со свои очи. На ништо не верувам од туѓиот збор. Сите лажат. Сите лажеме. Намерно, ненамерно. Свесно, несвесно. За своја корист, за туѓа штета...

И ете, ви велам, јас се сакам сама да си проверам. Сама да си дознаам, па дури и да згрешам, дури и да се покајам откако ќе се изгорам. Баш така и за него морав... Дали се изгорев? Па не знам. Ви викам јас секој има добра и лоша страна. Ама кај некои лошата страна е полесно да ја разбудиш. И не, не е тој без добро во себе. Напротив, можеби е подобар и од мене. Ама кога ќе му ја разбудиш лошата страна, е тогаш оди па успиј ја пак... А тоа е лошо, нели?

ЛУЃЕ СМЕ, ГРЕШКИ ПРАВИМЕ

Колку пати си застанала и си се запрашала, чекај што правам јас, во ред ли е ова, ќе се покајам ли утре? Никогаш, нели? Не се срами, де. И јас така одговорив на прашањево. Си го поставувам јас прашањево, да, и ти си го поставуваш, ама кога? Точно после секоја грешка. Доволно рано за до наредната грешка да заборавиш што си ветила, нели?

Абе тоа ти е животов... За кај се подготвуваш, малечка? Да? Пак кај него? Ако, ако, оди. Не бе срце, не грешиш. Што знам јас. Не можам јас ништо да те советувам, верувај. Ма истите глупости ги правам. Што дека сега сосема рационално размислувам, еден момент, абе само еден нека помине и нека заѕвони телефонов, ќе видиш. Додека да трепнеш ќе бидам спремна и веќе пред неговата врата. Или каде и да сака да бидам. Кога и да сака да бидам.

Подготвувај си се ти, остави ме мене. Не ме слушај. Ќе си одам јас сега. Само да ти дораскажам. Да ти го дообјаснам тоа што ни јас не го сфаќам. Значи секогаш, ама баш секогаш, и да сум најзафатена на светот. И да имам неодложна работа од која животот ми зависи јас ќе оставам се и ќе се појавам таму каде што му требам. Знаеш ли што е всушност проблемот? И тебе, и мене, и на сите други очите им светат покрај нив. Душата им гори. Срцето им чука. А зависни сме од тоа и ете не можеш од нешто што си зависен да не го правиш. Види ме мене со цигариве. Будала. Е за него сум уште поголема будала. Па сега ти замисли како ми е. 

Убава си, не се грижи. Не е дека ќе види што си облекла. Што знам, мојов забележува. Ама не се сите машки такви. Не им е ни гајле. Знаеш ли ти јас што правам бе? Замисли сега ти се јавува и ти вика за дваесет минути биди готова. А ти во пижами, косата несредена, ноктите неизлакирани. И кажи ми дали за некаков друг повод ќе го средиш тоа се за дваесет минути? Е нема... Ама за него си готова пет минути порано, изгледаш најдобро што можеш, а и подобро, зашто нели ти реков, очите ти светат. И тие пет минути го чекаш и се ти се чини дека доцни, а од друга страна па вадиш огледалце и си мислиш леле види ми ги веѓиве, а и косава ми е некако мрсна. А не дека ти е. И си велиш, ама па ако го одбиев сега, којзнае кога пак ќе најдеше време за мене... И се нервираш, се нервираш. Залудно. Ете тоа го правам јас. Што е? Се препозна? Ха! Знаев дека не сум единствена. Добро е. И грешка е. Сега не сфаќаш дека е грешка затоа што за половина час ќе го видиш. Тоа е тој период. Кога појма немаш дека грешиш. Ама утре ќе сфатиш. И нареден пат кога ќе те побара пак ќе заборавиш. Пак ќе се залажеш дека може има надеж да те сака како и ти него. Ништо бе маче, нема ништо од тоа...

Викна такси? Нели бе не фрлаше ти пари за такси до вчера? Косата ли? Е да, врне. Мораш да бидеш убава за него. Знам бе маче како е, знам. Ајде одам јас. Ако немам чадор, денес и онака нема кој да ме „сака“. Ха! Убав помин. Да не те изнервирав сега? Немој. Знаеш јас како се тешам? ЛУЃЕ СМЕ, ГРЕШКИ ПРАВИМЕ!

ИЗВИНИ

Извини што го сакаш. 

Извини што те оставам да го чекаш сама по цела ноќ.

Извини што те боли.

Јас сум само една снегулка наречена љубов.

И копнеж. И мечта. И желба.

И се топам секоја вечер на твоето огнено срце.

Срце силно за сто срца. Срце полно за три живота.

Срце на парчиња, а види, уште чука.

Извини бе душо, извини за се.

Јас сум само облак што ти виси над клепките.

Де ги држам да не заспиеш, де ги притискам за да паднеш во сон.

Извини.

Сега сум несоница која ти шепоти за него,

в зори сум сон на крилја од надеж.

Извини што носам денови тага.

Извини што не знам да те утешам ноќе.

Извини што ти го давам кога најмалку го сакаш и ти го земам кога најмногу ти треба.

Јас сум само море од твоите чувства. Извини што се бранувам 

и здивот ти го земам.

Извини за секоја продорна рана.

Извини за вчера, извини за утре.

За се бе душо, за се извини!

Чиста сум пред тебе, ме знаеш ти добро.

Јас сум секоја твоја солза.

Ама за едно не згрешив само.

За едно не можам да ти кажам извини.

Тоа што си верна на оној што го немаш,

е за тоа бе душо виновна си ти!

МОМЕНТ ЗА ПАМЕТЕЊЕ

Не се заборавал оној кој ти дал убави моменти за паметење. Како да не! Сум имала јас убави моменти на претек. Е сега да ме прашаш да ти раскажам некој од нив тешко ќе оди. Не е дека ништо не паметам ама искрено за мене вистински спомени се моментите со него. И не се сите убави, баш напротив. Најверојатно има повеќе лоши. Разделби, солзи, караници. А сите ги паметам како да беше вчера. Ама не беше вчера.

Лета времето. Јас со секој нов ден се појасно се сеќавам на него. Се мачам да се сетам на некој друг. На некој што ми дал среќа за паметење, радост за спомен, ама не оди... Само него го паметам. Секоја брчка на неговото намуртено лице ја знам. И најдетално ги знам тажните моменти...

Какво проклето суштество сум јас?! За мене и тагата беше среќа со него. Не им верувајте. Лажат кога велат дека убавите моменти се тоа што останува. Остануваат лузните, ете тоа останува! Останува да боли затоа што среќен ќе бидеш многу пати, за многу работи. Но тагата е една. Да те повреди може само оној кој ти значел до болка. И повеќе. Верувај ми. Вистински повреден ќе бидеш само еднаш. И тоа ќе остане момент за паметење. Верувај ми. Тоа е момент за паметење.

КАКО НЕКОГАШ

Умрев вечерва во твоите прегратки. Умрев во твоите очи. Умрев за да се разбудам на подобро место. На место каде што НИЕ постои. Каде што НАС е возможно.

Исчезнав за одново да се појавам некогаш. Кога утрото ќе биде среќа затоа што ќе се будам крај тебе. Кога нема да мислам каде си затоа што ќе знам дека си до мене.

Заминав вечерва на далечен пат иако останав до тебе колку што постоеше. Заминав во земјата на соништата остварени. Таму кај што ме чекаш со раширени раце, а не со студено срце и грутка лажна надеж.

Умрев вечерва во твоите прегратки. За да се разбудам кога тие ќе станат вистински и топли. За да се разбудам и повторно да бидам жива. Како тогаш. Како некогаш.

ДУША КОЈА ТРЕПЕРИ

Секогаш кога ќе го испратев земаше парче од мене со себе. Излегуваше низ истата врата, подеднакво студено ме прегрнуваше и само парчето што го откинуваше од мене беше ново. А мене ми стануваше се` потешко и потешко. Како да се разболував секогаш кога ќе го видев. Ми снемуваше здив, станував слаба и започнував незабележително да треперам. Душата да ми трепери. Рацете ми стануваа студени, телото отсутно. Само погледот со кој што го гледав ми гореше. Не можев да го изгаснам. И со тој поглед се губев во него. Во времињата кои ги паметам.

Времето кое сега го имам со него секој ден стануваше се` пократко и пократко. И како времето се намалуваше, желбата за него растеше. И се претвораше во желба - фантазија. Никогаш неостварена. 

Доаѓаше без да го почувствувам. Ќе го испиеше кафето, ќе испушеше неколку цигари и ќе ме напуштеше како да сум попатна станица за одмор. Зад себе оставаше траг од парфем, а јас одново се прашував како да го зачувам за да не избледи. Но не успевав. Никогаш. Го вдишував со полни гради, со срце широко отворено за љубов. И секогаш останував празна. Ама баш секогаш.

 Ми стана навика секој ден да се чувствувам болна. Дури и си мислев дека подобро ќе живеам без една рака, без една нога, па дури и без еден бубрег. Но не можев да се научам да живеам без делот кој го откинуваше од мене. Додека го чекав да дојде веќе размислував како ќе го пуштам да си оди. За мене тоа беше најтешкиот дел. Затоа што знаев дека се` што некогаш сме имале избледува секогаш кога тој ќе излезе низ мојата врата. Знаев дека и јас полека избледувам. Ништо не ми останува. Само едно скршено срце, празна надеж и растреперена душа.

ВРЕМЕ

И токму тогаш ја почувствував таа бездна помеѓу нас. И се запрашав каде си сега да ми речеш „ајде, бакни ме убаво...остани подолго, јас никаде не брзам.“ А тука си до мене исто како тогаш. Само сега не’ дели некоја чудна бездна. Како да сме заглавени во различни временски зони. Без врска... Што ако сега јас те замолам за истото како ти тогаш? Ќе добијам одговор, но нем одговор, одговор без зборови и без дела. Бездната не се прескокнува. Што ти вреди тоа кога не си се ни обидел? Што ми вреди мене кога залудно се обидувам, но со ништо не ја премостувам? Јас да не ја создадов случајно? Јас да не не’ доведов одново на почетокот кога бевме толку блиску до крајот? До среќниот крај...

Знаеш ли ти уште колку ќе ни треба за да стигнеме пак таму каде што бевме? Не знаеш. Јас знам. Ќе ни треба токму онолку време колку што немаме. Секогаш е така. Времето го нема кога највеќе ти треба. Кога најдобро можеш да го употребиш. Времето тече, се’ се менува, а сепак е далеку од доволно. И брзам, брзам, а тоа забрзува пред мене. Ти забрзуваш пред мене. Долги, долги чекори. Како да ме надрасна. Како да ме надмина. Како да не ти е грижа што толку ми недостигаш. И како бездната да е црна дупка, па страв ти е да ја прескокнеш. Можеби е...

А знаеш ли, мислам дека моето време и твоето заедно би биле сосема доволно. Доволно време пак да те имам и ти пак да ме имаш мене. Ама не. Свесно или несвесно ти го трошиш некаде далеку. Не толку физички далеку, всушност. Но што ако седиш на половина метар од мене кога гледаш на спротивната страна. А не ни сфаќаш дека тоа го правиш. Ќе се освестиш ти, ќе се освестиш кога ќе биде доцна. Затоа што моето време со тебе тече и се троши, а твоето време со мене скоро и да не постои.

И седам јас така спроти тебе и размислувам. А ти ме прашуваш што ми е. Добро е, сеуште забележуваш кога нешто ми недостига. Штета што не забележуваш дека тоа си ти. И твоето време. Барем дел. Дел од тебе, дел од твоето време и јас ќе бидам комплетна. Но што можам да направам кога бездна се простира меѓу нас, а изгледа јас не сум доволна за да стигнам до тебе? А и немам веќе време... 

ШОЛЈА ЧАЈ

Седам и си мислам. Што да правам сега кога сите зборови ми се потрошија? Ете, можеби за ништо немав храброст ама барем имав инспирација да пишувам. И така се ти кажав. Со секој напишан збор. И секоја реченица што ќе ја прочиташе ти знаеше дека е уште една исповед за тебе. Иако не знаев дали читаш или не, јас сепак пишував и не чував ништо за себе. Си олеснував колку можам повеќе.

Ама еве сега седам со молив во рака и дрвени боици расфрлани околу мене. Од кога пишувам на хартија? Знаеш дека пишувам на онаа глупава тастатура што толку ме нервира кога тропа под моите растреперени прсти. И знаеш дека пишувам додека очите не ме заболат од светлината на мониторот. Додека не ме разбуди светлината на утрото што се буди од прозорот позади мене. А сега не можам две реченици да склопам. Седам со милион листови хартија наоколу и бесцелно цртам. И бојам. Пак до самата зора. Се обидувам да се испразнам, но тоа никогаш не е доволно. И додека тоа го правам сакам душава да си ја удавам во шолја чај која одамна ја изгубила топлината, а и вкусот. Како што јас ги изгубив зборовите. Баш сега кога собрав храброст да ти зборувам, јас седам и молчам. Баш кога зборовите ми станаа најсилно оружје, но и најбезбедна заштита. 

И цртам. Не знам ни што цртам. Што ќе ми дојде. Луѓе, сенки, лица. Предмети без значење. И си помислувам дека и ти губиш значење, дека заборавам да мислам на тебе. Ама потоа сфаќам дека не сум ни престанала. Ама залудно. Јас зборови веќе немам. Не можам да ти кажам ни колку те сакам. Ни колку те мразам. Ни колку ми недостигаш. Ни колку сум благодарна што постоиш. Знаеш ли како што сум празна? Како оној дел од ноќта, оној момент точно пред да настапи зора. Замисли таква ноемвриска ноќ. Празни улици, празен град, празна душа. Празен живот. Празна е и шолјава за чај. Ќе си направам уште. Ти не знаеш колку е празно се наоколу кога не можеш да се отвориш и да викнеш. Ме притиска празнината. Никогаш не знаев дека празнина може толку да тежи. Мислев ќе избледи. Ама не избледува.

И сега само се молам наредната голтка чај да ми ја разбуди инспирацијата и пак да напишам нешто што можеби и нема да го прочиташ. Но инспирација нема. Палам цигара по цигара. Цртам. Заборавам дека постојам. Заборавам дека оваа кутија од четири ѕида има прозори. Наместо тоа седам во маглата од последната цигара и истовремено палам нова. Си мислам дека ако сега седнам да напишам нешто можеби ќе успеам. Но ова е се што можам. Зборовите се тука, а не сакаат да излезат. Ги бркам, ги ловам, но не можам да ги фатам и онака нервозно да ги истурам на тастатура. Секој ден се будам и се обидувам ама ништо. Залудно. Шолја чај, кутија цигари и нов цртеж. До кога вака? А ти барем знаеш колку сакам да пишувам. И се надевам дека знаеш и што сакам да ти кажам. Затоа што да го напишам очигледно не можам. Што да ти кажам, читај меѓу редови. Најверојатно ова е навистина се што можам. Освен што можам да цртам и да пушам. И да испијам уште една шолја чај.