ЗБОГУВАЊЕ

Те имам помалку отколку што ти ме имаш мене. Зошто е тоа така ни сама не знам, не знаеш ни ти. Дали толку си спремен да даваш или ти даваш повеќе отколку што јас можам да примам, кој знае... Ми доаѓаат некои мисли во главата, некои моменти во кои си мислам дека ми е доста од се. Дека јас сакам, а и заслужувам нешто повеќе. Но од кој да го барам тоа? Што ако не можам да примам доволно од тебе? Како тогаш ќе можам воопшто да примам нешто од некој друг? 

Со едни мисли заспивам, со други се будам. Велат утрото е помудро од вечерта, но што е тоа важно кога вечерва моите мисли се различни од оние од синоќа, а можеби исти со оние што ќе ги имам утре вечер. Никогаш не се знае. Единствени моменти кога не мислам на црниот облак кој можеби доаѓа и носи бура се оние скапоцени моменти што ги минувам со тебе. Зошто скапоцени? Па знаеш, дијамантот е скапоцен затоа што е редок, исто и златото, бисерот... Така и нашите мигови. Скапоцени онолку колку што се ретки. Значи многу скапоцени. Ти велам јас дека те имам помалку отколку што ти ме имаш мене. Да е до мене, цела душа, цело тело, во секој момент, со целото свое битие би била со тебе. Како мислиш НЕ? Не сум му дозволила на никој да има има толку? Никогаш не сум била таква? Заборави го ти тоа... Ме знаеш мене, секогаш ти се враќав. После секое разочарување и препрека на која наидов. Знам, знам. Сега гледам колку звучи лошо. Како да си ми некоја глупава резерва, back up plan, што би се рекло. Ама не е така. Ти се колнам дека не било и ветувам дека нема да биде. Ако се лутиш, зошто тогаш ме прифаќаше секогаш кога со наведната глава и подвиткана опашка ќе дојдев да те искористам како рамо за плачење? Затоа што знаеш дека не е така. Ти беше и остана и над нив и пред нив. Тие беа утехата, не ти. Утеха од што, ме прашуваш. Од тебе. Затоа што мене ме боли и она што го правиш и она што не го правиш. Стравот ме боли мене. Дека ќе те снема и никогаш повеќе нема да те има. Не можам јас тоа... Затоа мене ме снемува од време на време. Затоа што знам дека тебе ако те снема веќе нема да се појавиш. Што ќе имам јас тогаш? Една слика ќе немам во рамка да ја ставам. Ќе ги имам спомените, ќе ги имам песните ама на кој ќе ги раскажувам? Кој мислиш дека ќе ме слуша да раскажувам за тебе додека те нема, кога тебе ќе те нема засекогаш? Една цела вечност. Вечност. Го мразам тој збор. Тага некоја чудна ме фаќа кога некој ќе го спомене. Како да знам дека вечност не постои и како да чувствувам дека крајот на таа моја желба за вечност доаѓа утре. Или задутре. Не е важно. Доаѓа многу скоро. И се на што ме асоцира вечноста е времето кое ќе помине додека те нема. Не е дека нема да чекам. Ќе чекам јас и по вечноста, многу по неа. Ама ако сега те немам доволно, тогаш нема воопшто да те имам. Залудно ќе биде се. Ме разбираш ли? Разбираш ли сега зошто се оддалечувам понекогаш? Затоа што единствен начин да ти бидам поблизу е ако се оддалечам. Не постои ниеден друг. Ете, сега се навикнав да ми недостигаш. Дури и тогаш кога лежам на твоите гради будна сонувам како ми недостигаш. Не знам веќе дали нешто друго чувствувам. Не ми е ни важно. Јас всушност би сакала да знам што ти чувствуваш. Ама што да правам, таков си. Никогаш нема да кажеш. Којзнае дали ќе кажеш на некој друг, мене сигурно нема. Може затоа мислам дека ме имаш повеќе отколку јас тебе. Не е дека јас сум нешто зборлеста и ти изјавувам љубов ама од очите можеш да ми прочиташ. Отворена книга сум ти јас, не сум како тебе подвижна мистерија...

Не знам што да ти кажам друго... Ти ја бараше оваа глупава... како да ја наречам... исповед. Гледаш, ти забележа дека нешто ми се случува. Ти знаеше дека морам еднаш да се испразнам и да го кажам ова. Значи, во право сум, од очиве ми се чита. Не плачам, добро сум од прашината е тоа... Извини. Не е важно. Ах, извини де, знам дека не сакаш да се извинувам... Се знам јас. А пак не знам доволно. Сега да ти речам ти да ми кажеш нешто, што ќе добијам? Една реченица, две најмногу. За момент заборавив дека ова е збогување. Што треба да ми кажеш? Не вели дека ќе се видиме, не се знае тоа. За една недела може се да се смени камо ли за... Не сакам ни да изговорам... Ајде одам сега. А ти...не знам...имај убав живот!

СЕ НА СВЕТОТ

Тогаш доаѓа момент кога добиваш се, ама баш се на светот. Како сите соништа за подобар живот од секој човек на планетава, да решиле да се остварат баш во твојот живот. Толку е совршено. А луѓето ти велат: „Какво е ова незадоволство, биди благодарна, па ти имаш се!“ Но не, не знаат тие. Ни колку боли, ни колку е празно. Колку е најпразно кога имаш се, освен единствената личност со која сакаш тие соништа да ги споделиш. 

Тогаш доаѓа момент кога се затвораш на некое темно место, а ги оставаш надвор сите успеси и достигнувања. Како да велиш: „Земете, послужете се!“ Затоа што тебе и не ти требаат. И почнуваш еден по еден да ги исклучуваш сите останати. Да бришеш еден по еден сон, да се откажуваш чекор по чекор наназад. Желба по желба помалку. И пак ти е многу, како да имаш некој огромен суфицит на успеси. А ти се прашуваш како ли ги постигна и што да им правиш сега. Несвесно си се трудела. Си се претворила во робот кој механички извршува задачи. Робот со еден единствен човечки дел. Единствено срце и една единствена личност во него. Целата таа машинерија, целата физичка, психичка сила ја потроши за да успееш. На крај успеа во се освен да го задржиш на своја страна. Да го имаш на својата перница како човек, не како изветреан траг од парфем. Сега се обвинуваш себе си што не успеа да ја извршиш таа „тешка задача“. Но размисли. Дали воопшто требаше да биде задача? Дали љубовта е достигнување на една личност или пак треба да биде обострано задоволство? Кога веќе постигна се друго, држи се до тоа. Држи се цврсто, девојко! Излези од тоа темно место и продолжи да чекориш. Затоа што зад аголот е личност која не претставува никаква цел. Зад аголот те чека оној со кој заедно ќе чекориш кон целта. И ќе имаш се на светот.

ПОЛОВИНА

Ако никогаш повеќе не се појавам да знаеш која е причината. Да знаеш зошто ме нема. Па ти ме остави на половина. Половина душа, половина срце, половина човек. Тогаш, сега и засекогаш. Ете затоа немам веќе сила. Не можам пак да застанам пред тебе, да паднам на колена и да молам. Премногу рани се тоа. Толку многу што болката не се издржува. А сакав да правам се за тебе, верувај ми, многу сакав. И многу правев. Но ти никогаш не возврати онака како што треба. Онака како што мене ми требаше. Имавме и среќни моменти, не велам дека ги немавме. Ги имавме и оние убави денови вредни за сеќавање. Но во сеќавање останаа и сите мигови на тага. А јас не можам да ги избришам.

Колку пати одеше и колку пати одново се враќаше. Колку пати направи да се затворам во себе и да не пуштам никој друг. Само тебе. Секогаш кога ќе се јавиш. Секогаш кога ќе посакаш. Се потрошив. Се троши љубовта, верувај. Ти си виновен. Го помниш ли оној последен пат кога излезе низ таа проклета врата и им заврте грб на моите солзи? Ете тогаш. Тогаш се потроши. 

Јас сеуште те сакам, само веќе немам што да ти дадам. Затоа не се прашувај зошто ме нема. Знам, прв пат ќе ти биде ти да чекаш. Но тоа веќе и не е нашето место. Таму се среќаваа некои други луѓе, таму чекаше некоја друга јас. Ја знаеш ти добро причината. Знаеше многу добро кога ми зема се што имав. И ме остави на половина. Половина срце, душа. Половина човек. Тоа веќе не е доволно.