НИКОГАШ МОЈ

И тогаш во тој момент јас знаев дека никогаш нема да го имам. Дека можеби ќе биде мој, но никогаш само мој. И дека секогаш ќе го делам со уште една, две или повеќе девојки како мене. Паметни, убави. Доволно добри да имаат кого и да посакаат. Доволно лоши да го посакуваат само него. И не беа тие виновни, никогаш не беа. Јас не ги обвинував иако можеби тие се обвинуваа самите себе. Како јас тоа што си го правев. Да, признавам. Сама си бев виновна, сама го спуштив гардот и дозволив тој да владее со мене. Но зар не би го направил секој тоа? Не би владеел ли ако му се дозволи? 

Беше таков момент во кој сфатив дека направив грешка која никако не можам да ја поправам. Никогаш не можам да се вратам назад. А и да се вратам којзнае дали нешто би променила... Не е ни толку важно што му дозволив да биде таков. Тој таков од секогаш бил. Важно беше што јас се вљубив толку силно, толку бескрајно, како што никогаш не сакав да ми се случи. И никогаш не требаше да ми се случи. Зошто бев слепа цело ова време, зошто не знаев дека вака ќе биде? Па нели јасно ми беше кажано дека тоа е тоа, дека планот е емоциите да останат исклучени? Тогаш што ме натера да ги вклучам и да го предизвикам ова слепило? Уште подобро прашање е што е тоа што ме освести токму сега? И зошто толку боли?

Се чувствував како истовремено да ми се лизгаше од рацеве, но и како да знаев дека никогаш не сум го ни држела. Си мислев дали знаат и другите дека е вака, дали се свесни дека нема никогаш да можат да го наречат свој. Дали јас сум првата што тоа го сфаќа или сум само уште една од низата? Паметни, убави, успешни. Која од која. Конкуренција на ниво. А тој не ни мораше да се труди да избере. И онака ги имаше сите. Зарем така му беше полесно? Зарем тој никогаш не чувствуваше среќа, тага, болка покрај нив, покрај мене? И како ли му успеваше тоа? 

Некогаш и јас бев таква. Емоциите исклучени и играта можеше да започне. И убаво ми беше, признавам. А и добро ми одеше. Се додека не се појави тој и ненадејно се се промени. И тогаш во тој момент јас знаев дека ако сакам тој може секогаш да биде мој. Но за жал, никогаш само мој. А веќе не знаев дали можам да продолжам да го делам...

ЧОВЕКОТ ШТО ГО САКАМ

Кој си тогаш ти ако не си човекот што го сакам? Која е оваа силуета што ја гледам, а не ја познавам? Затоа што ако јас не те препознавам, кој друг треба да те препознае? Кој друг може да каже дека знае како дишеш и која насмевка што ти значи? И кој поглед на што се однесува? А ти сега стоиш пред мене и ми кажуваш дека не си тој. Ме гледаш во очи со поглед што вознемирува, со толку плиток поглед што сепак ме допира толку длабоко. Ме гледаш и изговараш зборови, реченици што не ги слушам. Што не сакам да ги слушнам. Затоа што тие не се вистината што ја знаев, вистината во која верував.

Стоиш толку мирно. Изгледаш толку студено. Како прв пат да те гледам ми се чини. И секој глас што слушам како го изговараш ми удира во срцево како гром од ведро небо. Толку неочекувано. Исто толку силно. Пред очи ми поминуваат слики. Година. Две. Три. И само убави слики. Само убави моменти. А јас како што ги гледам се мачам да ги здогледам и во тебе. Да здогледам светлина. Надеж дека некаде во ова студено тело е истата душа. Истото срце што го сакав. И за кое верував дека ме сака.

Милион и едно прашање во мојата глава. Кога? Како? Зошто? Дали е можно ова да се случува? „Па ти ме сакаш!“ - сакам да викнам. Ама се плашам дека до моите уши ќе допре само ехо. Празно. Бесчувствително. Зарем не можеше да избереш подобар начин да ми кажеш дека љубовта згасна? Зарем не можеше да ми дадеш време да се подготвам? А не сега да изгледам скршена пред тебе. Скршена и психички, скршена и физички. Мртва однадвор, мртва и однатре.

„Кој си тогаш ти ако не си човекот што го сакам?“ - единственото прашање што знам дека ќе остане со векови во мене. Се друго ќе избледи. И ќе престанам да се обвинувам себе и ќе престанам да се прашувам зошто. Знам дека ќе биде така. Но сега, додека стојам пред тебе и полека исчезнувам во моментот, сакам само да знам дали се беше лага. Дали се беше голема сцена со одлично одиграна театарска претстава на неа? И кој си ти ако не си човекот што го сакам?

ТОГАШ ТЕ НЕМА

Тогаш е мрачно и црно и празно

и ноќ е долго, од утро до зори.

Тогаш боли и бескрајно пече

и бескрајно тежи и бескрајно гори.

Тогаш е тага и светот е празен

и како да немам ни срце ни душа.

Тогаш е кошмар без будење, вечен,

како да нема кој да ме слуша.

Тогаш е место најсамотно на светов,

место без надеж, без љубов и среќа.

Тогаш сум ништо и немам јас никој,

никој зад аголот што ќе ме чека.

Тогаш е јама со дно што го нема,

чинам бескрајно кон пеколот паѓам.

Тогаш е небото тешко ко камен,

колку и да чекам ѕвезда не се раѓа.

Тогаш те нема, заминат си веќе

бараш и ти нешто за себе.

Тогаш ме нема, ќе заминам и јас

и онака не сум ништо без тебе.

ПОГРЕШЕН ЖИВОТ

Цел еден живот ме дели од тебе. Ни помалку ни повеќе. Цел еден погрешен век. 

Знаеш дека постои тој свет, нели? Паралелен универзум во кој ѕвездите сјаат за нас и секоја ноќ е наша. Свет во кој припаѓам во твоите раце. Таму каде што и треба да бидам. Ама не тука. И не сега.

А знаеш дека би побегнала со тебе. И од сон да ме разбудиш не е важно. И онака секој сон е за тебе. Ама не е дојдено времето. Не е ни вистинското место. Друг свет чека на нас. Таму во тој свет ќе се сретнеме. Чекај ме. Под најсветлата ѕвезда. Или јас ќе те чекам. Или ќе стигнеме во исто време. Кога? Не знам кога. Само знам дека некогаш ќе се случи. Затоа што нашите души така се создадени. Да лутаат низ просторот и да се најдат. Да припаѓаат заедно. Во некој друг свет да се препознаат. Ти ветувам. Вети ми и ти мене. Нема да плачам. Ова не е збогум засекогаш. Не е дури ниту збогум. Знаеш што би било посоодветно? Добра ноќ. Ете тоа ќе ти кажам. Добра ноќ. Како да ќе се разбудам утре и ти ќе бидеш првото нешто што ќе го видам. Знам дека нема. Ама јас ќе си замислам дека се е кошмар. Сето време што ќе го поминам без тебе. И тогаш кога ќе се сретнеме, таму каде што ќе се сретнеме ќе знам дека конечно сум будна. Ќе исчезне сета болка од нашите лица и тагата од нашите очи. Конечно ќе бидеш само мој и јас ќе бидам само твоја. Во свет во кој судбината се исполнува. Затоа што нас ни е судено да бидеме заедно. Имај трпение. Уште само еден погрешен живот.

КУПЧЕ ЛАГИ

Е горчи брат. Сите лаги така горчат. Не туѓите, тие ќе ги проголташ затоа што ти се подметнати, затоа што не знаеш за вистина. Твоите лаги горчат. Горчат кога изговараш збор по збор и за секој од нив знаеш дека можеби е вистина во некој паралелен универзум. Но тука не. Никако. Тешко ти е да го поднесеш тој горчлив вкус, а ете си пак тука. Дојден за да излажеш. Дојден за со сила да се натераш да веруваш во нешто што не постои. Никогаш не се случило и никогаш нема. Можеби стоиш пред нејзината врата ама не ја лажеш неа, брат. Верувај. Мислиш ако стои на прагот во пижами, ги слуша твоите приказни и те гледа со тој невин поглед, дека неа и горчи? Не... Може е женско, може е љубоморна и може не ти верува ама сега за сега само ти си тој што ја вкусува горчината. Затоа што колку и да се сомнева таа не знае дека ја лажеш. Не со сигурност. Ама ти знаеш. И кога ќе проголташ и ќе го преболиш вкусот, е дури тогаш почнува страшното. Во твојата утроба се. Лаги. Купче лаги. Ги кажуваш за да ги изнесеш од себе, а тие само подлабоко се вгнездуваат и почнуваат да те сечат. Како илјада гладни птици да те распоруваат однатре со своите остри канџи и клунови. Лошо, многу лошо...

Е боли брат. Сите лаги така болат. Твоите, твоите. Болат и туѓите, не дека не болат, ама тие болат во иднина. Твоите се тие што болат сега. За иднината не вреди да се нервираш уште од сега. Ама сегашноста... за сегашноста треба да бидеш загрижен. Лажеш и свесен си за тоа истовремено. Сега. Тоа е тоа што боли. Јас зошто лажам? Ме знаеш, брат. Да де, и мене ме боли, и мене ми горчи. Ама што да правам? Таква сум. Такви сме. Некој мора и тоа...

КАДЕ ШТО НИКОГАШ НЕМА ДА ТЕ НАЈДАМ

Останав уште некое време, знаеш, колку да почекам, да видам да не се вратиш случајно. Некое време...да речеме пет минути, десет. Можеби половина час, час најмногу. Не знам ни јас... Не знам ни зошто чекав кога зад тебе јасно се чувствуваше траг од гордост што покажуваше дека шансите да се вратиш речиси и не постојат, а и веќе почна да врне. Немав чадор, немав среќа, немав ни љубов. Како гола да стоев на дождот. Како да чекав да ми го измие лицето и да ги замагли трагите од солзи еднаш засекогаш. А се што беше замаглено беа моите очи. Како и секогаш, главата горе, а самодовербата сепак толку ниско. Ах, што ми правеше, физички цветав, а психички бев како скршена гранка со еден овенат лист на неа. Надеж за пролет. Глупости. Наоколу само сивило. И не знам, најверојатно станало доста студено, затоа што по некое време не си ги чувствував ни рацете ни нозете. Стоев ама не стоев, гледав, а не догледував. Како што поминуваа луѓето брзајќи да се засолнат од поројниот дожд, така јас го гледав твоето лице. Во секој од нив. Од време на време некој ќе ме погледнеше и мене, најверојатно прашувајќи се што правам на овој дожд и дали сум полудела. А јас знаев дека сум полудела уште многу одамна. По тебе. По нас. Немаше "нас". Можеби и никогаш немало...

Мокра до кожа си го разбудив разумот и полека тргнав некаде. Да се тргнам од дождот? Не. Да се тргнам од срамот. Од што ли се срамев кога ти си тој што требаше да се засрами што ме остави без збор? Ама ете, таква сум ти јас. Се срамев од сопственото срце, од сопствената љубов. Од потребата искрено да те сакам и од тагата што никогаш не ми возврати. Студ ми беше навлегол во коските, а јас се тресев како мало стебленце на ветрот. Капки ми се тркалаа по мократа кожа и се слеваа по облеката. Ништо од тоа не беше важно. Знаеш ли каде тргнав? Па јас тргнав да те барам. И не на нашите места затоа што ти и нив ги напушти. Не знаев каде, само одев. Си мислев ако не ме сакаш барем ќе го цениш тоа што се трудам...

Знаеш како заврши тој ден. Единственото нешто за кое се потруди беше да се скриеш толку добро што ни срцето кое те сака нема да може да те најде. И не те најдов. А ти знаеше дека те барам. И зошто си сега тука? Па помина многу време... Не, не го сакам како тебе. Никој никогаш нема да сакам така. Но знаеш ли што? Тој ме сака така. Така силно, а истовремено толку невино како што јас некогаш умеев да сакам. Да го отфрлам тоа за твојата... Ма каква љубов?! Не знаеш ти ни што е тоа... Доцна е, оди. Не знам, оди таму каде што беше тогаш. Таму каде што не можам да те најдам. Не ни мораш. Јас веќе не сакам да те барам...