ДА ЗАСПИЈАМ

Да заспијам и да спијам долго, бесконечно. Да заспијам и да се разбудам на друго место и во друго време. А вие никогаш ли не сте посакале такво нешто? Да спиете толку што ќе се претопите со соништата и ќе ви станат реалност? Да избегате од сите проблеми што ве мачат и да се најдете некаде каде што никогаш не сте биле.

Да заспијам и да престанам да ја чувствувам неговата близина во воздухот и неговиот здив на мојот врат. Секогаш. И кога не е тука. Да престанам да размислувам и да тонам во празнината која ми ја остави. Да заспијам и да се разбудам во непознати раце кои ќе ме прават среќна. А него да  го нема. Ни во мисливе, ни во срцево.

Да заспијам на мека и миризлива постела ослободена од болката и тежината која ме притиска и не ми дава мир. Да не морам да ја дочекувам секоја зора. И да спијам со денови, месеци, години... Да спијам додека не заборавам. Додека не исчезне и последната емоција.

Да заспијам и да избледи секоја лузна од неговите допири на мојата кожа. Доволно долго да го заборавам и доволно кратко да не заборавам што беше среќа.

Само кога би можела да заспијам...

ПРАШАЊА

Се трошат ли некогаш зборовите? И дали ако доволно долго чекам тој ќе се врати? А што ако за тоа време преболам? Се трошат ли некогаш зборовите што сакав да му ги кажам, а ги изговорив со шепот само за себе? Ме чека ли мене некој како јас што го чекам него?

Толку многу прашања, а за ниедно одговор. Нема ли некаде на светов мудрец што знае се и ако го прашам ќе ми каже? Јас би го нашла. Би го барала и би го нашла. Некогаш мислам дека нешто мало ми недостасува за да се смирам. За да заспивам мирно навечер, а не да го дочекувам изгревот на сонцето одново и одново. Да го спојувам денот со ноќта и ноќта со денот. Заскогаш. 

Што ли недостасува? Можеби одговорот на сите мои логични и нелогични прашања. Одговорот кој веројатно и сама го знам, но не сакам да го изустам. Еден одговор за милион прашања. Каде е? Постои ли некаде? Постои ли тој, постои ли одговор? 

Зарем не забележувате? Секое прашање води кон ново. И секој нареден одговор е ист. Ниеден не носи мир. Ниеден нема да ме стави во постела и да ме успие кога сонцето ќе зајде. Секој одговор ќе ме измачува да ја гледам месечината додека не исчезне. Ќе ми тежи како што тежат прашањава. Можеби и повеќе. Можеби и помалку. Во секој случај ќе тежи. А знам дека и вечерва нема да престанам да се прашувам...

МААНИ

Некогаш барав личност која ќе ги забележи сите мои добри страни. Барав личност за која ќе си ги истакнам доблестите за така да станам привлечна и посакувана. Не знаев. Не знаев што е всушност вистинска љубов. Требаше да пронајдам некој пред кого ќе се отворам како непрочитана книга. Некој кој ќе научи како звучи секој мој погрешен збор, како изгледам кога сум тажна и лута. Не само на мене, секому му треба таа личност, бидејќи оној кој ќе те сака откако ќе ги дознае сите твои маани е оној кој ќе те сака вечно.

Да, точно е. Не верувам јас во вечна љубов. Во стареење заедно. Но сакав и јас еднаш. Му ги покажав сите мои лица и тој ги прифати како да немам лоши страни. Имав толку многу и сеуште се тука. А јас - неверник, уништив се. Тој остана некаде во минатото, времето ги избледи сеќавањата, но моите маани се сеуште тука. И тој сеуште ги сака. И јас ги сакам неговите. Колку време и да помине, тоа е единственото што го признавам за вечно. Единственото што ќе трае засекогаш. Моите маани и начинот на кој тој ги прифати. 

БОГОВИ

Зевс, Хера, Посејдон, Афродита, Аполон, Арес, Артемида... Звучат познато зарем не? И тие се првата асоцијација која ја добивате на насловот БОГОВИ. Живееле на планината Олимп, старите грци верувале во нив, најверојатно затоа што тие им биле заштитници и единствено нешто во кое можат да веруваат.

Е сега постои нешто кое за мене претставува енигма уште многу одамна. Ако тоа е вашата асоцијација на богови, зошто тогаш постојат луѓе кои ги величате толку многу како што старите грци ги величале оние од врвот на Олимп? И не само тоа. Зошто постојат луѓе кои себе си се сметаат за богови?! Не можам да си одговорам. Одговорот го барав во недостатокот на „свое јас“ кај некои луѓе, што од друга страна некои го имаат и одвишок. Проблемот е што сега се најдов во ќорсокак. Запознав некој што се постави токму како да се симнал од Олимп и за момент и јас бев убедена дека тоа е така, а тој е во право. 

Погледот заводнички, главата во облаци и зборови кои те тераат да му веруваш, а истовремено да се плашиш од неговите постапки. А никогаш не верував дека ке затворам очи пред некого и ќе го следам така слепо. За среќа се освестив. Па јас знам дека тоа се само луѓе со големо его и способност да натераат други да им бидат безусловни следбеници. Знам дека јас под такви влијанија не потпаѓам. 

Сепак останав збунета. Тој можеби има нереално високо мислење за себе. И има луѓе кои токму затоа го величаат. Но да бидам реална, зарем не успеа таа негова магија да ја употреби и на мене? Макар за кратко. Можеби токму тоа го сакал, токму тоа била неговата цел? 

И можеби сепак овие луѓе се една модерна верзија на боговите кои некогаш живееле на Олимп, само што сега живеат на сивиот асфалт.

СТРАВ

Толпа. Голема толпа луѓе. Раздвижени и среќни. Ако сакаш слободно можеш да се изгубиш меѓу нив. И се прашувам зарем не би била една одлична и многу веројатна случајност ако токму во таа толпа се појавиш ти. Зарем не би било тоа сосема нормално, кога веќе сите се тука и шансите за тоа се доволно големи? 

Немо ги гледам лицата кои ме одминуваат и ми се насмевнуваат. Не е таа насмевка и не се тие очи. Како од полусон ги набљудувам, спремна да се разбудам ако ги препознаам. Но дали ќе ги препознаам? Некогаш токму од тоа се плашам. Што ако заборавам? Што ако престанам да се сеќавам како ме гледаше и допираше? Што ако помина времето кога те препознавав од далеку по одот? Тоа прерасна во мојот најголем страв. Колку што се плашев од разделби, сега уште повеќе се плашам од заборав.

Те чувам како слика во моите мисли. Таков те паметам и таков сакам да останеш. И можеби затоа нема да те препознаам во толпата дури и да се појавиш. Па ти се промени. Или ја тргна маската која ја носеше пред мене. А тоа не сакам да го прифатам. За мене ти си човекот кој најтопло ме гледаше, најстрасно ме љубеше и најнежно ме прегрнуваше. Се молам да не се промениш, а знам дека веќе се случило. И се плашам. Се плашам да те погледнам и да не те препознаам, да те допрам и да не те почувствувам. И можеби е подобро што не се појави во толпата. Бидејќи јас многу се плашам..

НЕВЕРНИК

Не верувам во вечност. Ниту во бесконечна љубов, ниту во сродни души. Никогаш не верував во приказни и многу рано сфатив дека бајките што ми ги раскажуваа за добра ноќ се нереални. Престанаа да ми бидат интересни и морав да си најдам друга занимација пред да заспијам. Замислував среќа, успех, но никогаш љубов. Со текот на времето се што научив беше како да кршам срца. И одлично ми одеше, дури станав и експерт.Ме интересираше само добра забава и ништо повеќе. Планетата Земја ја замислував како светлечка диско топка која без престан се врти. 

Неверници и кршачи на срца не сретнував така често. Всушност сретнував, но не беа како мене. Длабоко во себе сите имаа некакви чувства. Можеби избледени, но беа таму. Кај мене ги немаше. И бев среќна поради тоа. Така барем се чувствував заштитена од повреди и од безуспешни романси. Јас бев таа која повредува и не постоеше некој кој ќе ме повреди мене.

Тогаш се појави тој. И не, сега не следи приказна како ме променил и ме натерал да верувам во вечна љубов. Јас сум сеуште истиот неверник. Само не знаев дека некаде постои ист како мене. Ако не и подобар. Или полош. Сфатете го како сакате.Во неговите игри се препознавав себе и му го знаев секој чекор бидејќи беше копија на моите постапки. Начинот на кој си поигрував со туѓите срца сега го видов во неговите очи. Можеби затоа ме привлече и се понадевав дека и овој пат ќе излезам како победник. Ќе ја одиграм добро познатата претстава и ќе заблескам во мојата улога.

Можеби требаше да го наречам овој текст ПОРАЗ. Тоа е вистинското име за она што го чувствувам. И изненадување, нов и неочекуван крај. Измамена и изиграна седам вака пред мониторот и механички удирам по тастатурата. Сеуште се прашувам дали е возможно да постои некој со помалку чувства од мене. Јас барем некогаш имав сожалување кон жртвите на мојата бездушност. Тој не. Сепак ја делам оваа светлечка диско топка со уште еден неверник.

ДЕНОВИ

Лежам безволно помеѓу еден куп меки перници и се чувствувам како да лебдам на површината на некој океан. А топло е, дури жешко, толку многу што сигурно и не можам да дишам слободно, но мислите ми се на некоја плажа. Или барем се обидувам да ги испратам таму.

Со сите сили се трудам да поминам преку овие денови и како повредено маче што си ги лиже раните, така и јас сакам да се залечам и да преминам преку се. 

Ми рекоа да излезам. Ми рекоа да се забавувам. А за мене најдобар лек и бегство од реалноста се токму овие меки перници и бескрајна фантазија.

Минуваат денови. Јас не знам кој ден е ниту колку поминале од оној вторник. Сигурна сум дека ми тежат и ме потиснуваат но си велам: „Што се деновите?“

Деновите се ништо, не постојат. А сепак очекувам да излечат се.

Некои луѓе ќе ти го скршат срцето, па како ништо да не било.

Ама кога некој се откажал од тебе нема причина да бараш начин да се вратиш во неговиот живот. 

И затоа најдобар лек е времето. И празнината. И самотијата.

Да научам дека секогаш се имам себе.

За тоа ми се потребни денови.

КРАЕВИ БЕЗ ПОЧЕТОЦИ

Колку повеќе се доближува до мене толку повеќе го чувствувам крајот. Некаде во некој паралелен универзум тој крај сигурно веќе се случил за нас. И не само таму, нашите краеви еден по еден се случуваат во сите други светови. Само тука во овој како да сме заштитени во стаклено ѕвоно преку кое ги слушаме ударите на другите ѕвона додека се кршат. Всушност не знам дали и тој ги слуша. Секогаш кога е со мене истовремено е комплетно мој и комплетно туѓ. Не знам со кого го делам, но свесна сум и дека никогаш нема да дознаам. Можеби затоа што во овој свет не го делам со никого. Тој е туѓ некаде на друго место, а ни сам не е свесен за тоа. Не можам да сфатам ни јас. Исто како што не сфаќам зошто доцни крајот и како овој универзум е последниот до кој не стигнал. А верувај, овој свет ми донесе многу краеви. Знам, велат секој крај е нов почеток, но не. Кај мене никогаш не е така. Треба да завршат десетина нешта за да добијам едно ново и на тоа ново веднаш да му го насетам крајот. Можеби затоа секогаш се чувствувам како да немам ништо и немам никој. Па јас секогаш сум во загуба. Проста математика. Ако губиш повеќе отколку што добиваш, тоа е загуба, а јас одамна сум влезена во минус. Некогаш одамна се прашував какви се тие краеви без почетоци. Сега се прашувам каде е мојот крај со него. Уште ја чувсвувам неговата топлина кога ќе ме притисне во прегратка , а јас со усните ќе заталкам по неговиот врат, додека со носот ги впивам сите миризби – и оние што постојат и оние во мојата глава. Знам дека е тука. Ме држи цврсто и ме уверува дека не оди никаде. И сега можам да се завртам и да го видам неговиот блузон на мојот кревет. Беше студено претходната вечер. Дуваше силен ветар и донесе некоја чудна миризба. Јас верувам дека е тоа миризбата на разделбите, но тоа не можев да му го кажам. Можеби е само во мојата глава и тогаш што би помислил тој?  Се чувствував беспомошна, дали од таа миризба или можеби од апчињата за болка кои беа во мене, но толку беспомошна не сум се чувствувала никогаш. Како токму тука да беше крајот. Можеби и бил ама што го натерало да не остави да продолжиме заедно? И онака моите универзуми се измислени само за збогувања. Во еден не сме се ни запознале, во друг одамна сме завршиле. Знам дека и ова ќе престане, ако не денес, ако не за една година, тогаш за десет мора да престане. Да, навикната сум. Но стравот сеуште е тука. Беше и остана моја најголема фобија. Крајот. Збогувањата. Уште една лузна во мојот свет на краеви без почетоци.

Темни очила.

Носам темни очила секојдневно. Така никој не може да види дека плачам. Понекогаш за миг ќе ги извадам пред оние кои сеуште ги сметам за блиски, но кога ќе ги вратам тие брзо заборааат дека виделе солзи. Се прашувам дали некој ја познава мојата душа? Мислев дека ти ја познаваше додека не отиде. Сега не постои никој. Всушност, постојат многумина. Многумина кои ме лажат дека ме познаваат. Изгледа моите очила ме прават слепа и јас им верувам не гледајќи дека на нивните лица има насмевки. Никој не жали со мене. Никој не забележува солзи кога сум без очила. Затоа не сакам повеќе да ги вадам. Тоа ме боли. Боли и тоа што повеќе не го гледам сонцето со цел сјај. Знаете, очилата кријат очи потечени од плачење, но тие го затскриваат и сонцето. Прифатив повеќе да не ја видам целосната светлина на денот. Затоа и живеам ноќе. Тогаш се опуштам и ги вадам очилата. Тогаш никој не ме гледа. Тогаш и јас не гледам никој. Тогаш плачам се додека не заспијам иако ретко спијам. А кога ќе заспијам...само продолжувам да плачам во сонот. И се помирувам со фактот дека и утре морам да носам очила. Дека морам да ги кријам очите не од срам, туку од болка. Болка што моите солзи се видливи само за мене, а сонцето за сите останати. Носам темни очила секојдневно...

Го викаат ЉУБОВ..

Понекогаш е како да губиш свест. Како да те снемува од овој свет и не знаеш колку долго те нема и каде си исчезнал. А потоа се враќаш, продолжуваш по истиот пат и со истите намери. Истовремено се чувствуваш среќно и исполнето, но и болно. Боли таа темпирана бомба на која не и дозволуваш да се распрсне во тебе и да исфрли се на светлина. Пред сечии очи. Ништо чудно. И јас се плашев. Зарем постои некој кој не би се плашел? Па тоа е уникатно чувство. Неповторливо и секогаш толку различно. И одеднаш да се разоткриеш себе си - невозможно. Во исто време е желба за повеќе, но и откажување од се што поседуваш. Истовремено е страст, нежност, но и почит. А ти се плашиш да го исфрлиш. Се плашиш да го покажеш. Се плашам и јас и сите други.

Понекогаш е како да леташ. Како да си далеку над земјата и од облаците гледаш црни точки кои се движат. И меѓу нив ја препознаваш онаа единствена, со боја на виножито. Твојата точка. Онаа која ти дава енергија и моќ да си на небото, онаа која те храни и поттикнува. А ти сеуште се плашиш. Барем да го исфрлиш тоа од себе, па да заврне пороен дожд и сите да го почувствуваат. Твоето виножито да порасне и сите да го видат. Но не. Ти се плашиш.

Понекогаш е како да тонеш длабоко во морето. Како да се обидуваш да се скриеш од сите, а највеќе од него. Се затвораш во едно од оние ковчежиња за чување богатство и се фрлаш во бескрајните модрини помеѓу брановите. И се плашиш. Се плашиш да го кажеш, се плашам и јас. Се чувствуваш како да ќе изгубиш дел од себе и никогаш нема да можеш да го вратиш.

Понекогаш треба да се препуштиш. Ќе се препуштам и јас. Ќе му дозволам на моето мало виножито да ги дознае моите тајни и да стане посветло примајќи ги. Ќе му дозволам на она чувство да завладее со мене. Aх, не знам ни да го изговорам, но ете ќе се обидам. Го викаат ЉУБОВ..

ОГЛЕДАЛО НА НЕГОВАТА ДУША

Беше таков тип кој секој би го сакал на своја страна, но би се плашел да го има за непријател. И кога се смееше и кога не се смееше во очите му ја гледав таа искра и се прашував дали е специјална и наменета само за мене или пак ја носи секогаш во својата душа. Велат очите се огледало на душата. Најверојатно е така. Подеднакво топло ме гледаше кога беше тажен и кога беше среќен. Како да гореше некој пламен во него кој чинам никогаш не гаснеше или можеби гаснеше само кога не бев тука. Неговите очи ги чувствував и кога моите беа затворени. Ги чувствував кога му го слушав гласот и кога молчејќи седевме во темнината. Ги чувствував дење, ги чувствував ноќе. Некои луѓе имаат толку празен поглед. Неговиот не беше таков. Изгледаше како да видел се и видел доволно па сега се задржал на мене. Се чувствував како скапоцено уметничко дело во ефтина рамка. Но чувството беше убаво. Убаво е некој да те гледа така. Да знаеш дека некаде припаѓаш, дека за некого вредиш. Со поглед и без зборови да те прифаќа онаква каква што си без желба или потреба да те менува. А што е најубаво од се ? Најубаво за мене беше долго, долго да гледам во огледалото на неговата душа..