ПОИНАКУ

Очекував да биде поинаку. Будала! Ама тогаш кога ме погледна со тие длабоки очи беше како прв пат некој да ме гледа. Како да сум живеела во мрачна кутија и никој никогаш не ме гледал. И одеднаш се појави тој и ми погледна право во душата. Право во длабочините на моето постоење. Тоа е како...како да гледа се што чувствуваш. Ги гледа пеперутките во твојот стомак, ја гледа песната која се излева од твоите усни. И покрај него и ти можеш да видиш. Во сите бои. Дури и во бои кои не си знаела дека постојат. За прв пат. Единствен пат.

Тогаш среќата се насели во мојот дом, во секоја просторија на моето срце. Немаше огради, немаше ѕидови. Како цел свет да беше мој. Бескрајно мој. Затоа и мислев дека ќе биде поинаку. Знаеш кога нешто доживуваш за прв пат и се чини толку перфектно? Мислиш дека гледаш се а слепо се држиш само за него. Требаше да знам дека е премногу добро за да биде вистинито. Ама од каде да знам?! Па јас само сакав да бидам среќна. Ги сакав тие очи само за себе. Залудно...

Денес е нов ден. Го започнувам како и обично - кафе и цигара. И истурање на сите емоции на хартија. Што да правам, таква сум. Само, денес не е обичен ден. Денес е прв ден откако се скрши мојата илузија. Уште колку пати ќе треба да бакнувам жаби за да стигнам до принцот? Ма каков принц... Бајки, глупости... Очекував да биде поинаку. Будала!

МРАЗАМ ШТО ТЕ САКАМ

Јас сега морам да одам. Доцна е. Предоцна. Ништо од ова не требаше да се случи. Проклети планови! Никогаш не се остваруваат. Ништо не е како што треба да биде. А всушност како ли треба да биде? Не знам... Не можам. Не, не, време е да ме пуштиш. За мене се ова премногу емоции, предлабоко сум во оваа врска. Не е врска... Толку е без врска... 

Не знам јас да сакам, ме знаеш. Сите глупости ми ги знаеш, знаеш се што сум направила. Сите грешки мои ти се познати. Некои дури и ми помогна да ги направам. Па да де, за тоа се пријателите. Да не те остават да правиш глупости сам. Значи ти си ми пријател? Не си, знаеш дека не си. Многу работи си ти, ама не си само пријател. Ти си ми рамо за плачење кога ми е тешко. И ти си човекот на кого најпрво помислувам кога нешто убаво ќе ми се случи. Со тебе сакам да споделам. Се да споделам. Да можам ќе ти кажувам кога јадам, кога си легнувам, како дишам. Ма не ни мора! Знаеш ти се... Животов со тебе сакам да си го споделам! 

Ах, колку те мразам! Те мразам кога не ми излегуваш од мисливе. Те мразам кога ме галиш поминувајќи со прстите низ мојата густа коса иако не сакам никој да ми ја допира. Те мразам затоа што пак почнуваш да ме скокоткаш и кога ќе ветиш дека нема. И те мразам кога си своеглав и добиваш се што сакаш, а многу мразам кога сфаќам дека е тоа тоа што и јас го сакам. Те мразам кога те нема и ќе се појавиш од никаде и многу мразам што правиш тоа да изгледа сосема во ред. Ја мразам таа твоја глупава способност да ме убедиш и во најнереалното нешто што постои. Знаеш што друго мразам? Мразам што така добро мирисаш. И кога ќе си отидеш оставаш трага и се ми мириса на тебе, ете тоа го мразам! И многу други работи мразам кај тебе, така да знаеш! А кај себе, кај себе мразам едно единствено нешто. Го мразам и дење и ноќе. И покрај тебе и далеку од тебе. Секогаш ќе се мразам за тоа. Ќе се мразам што си дозволив да те сакам...

ТОГАШ КОЈ ЌЕ МЕ САКА?

Каде одиш?-го прашав кога почувствував како неговата рака станува студена и далечна. Не ми одговори. Ни тогаш, ни подоцна. Се почувствував како да сум летала премногу високо и одеднаш некој ми ги пресекол крилјата. И почнав да паѓам, а тоа паѓање се чинеше бесконечно. Најверојатно затоа што ме однесе толку високо, најверојатно затоа што ми покажа розов свет кој не постои...

Ако тебе те нема тогаш кој ќе ме држи за рака? Ако те нема кој ќе ми влева чувство на сигурност до бесконечност и назад? Каде одиш? Без одговор. А се колнам, никогаш не поставував прашања. Никогаш не бев од оние напорни девојки кои кријат љубомора зад секој збор. И сега кога за прв пат имав прашања, тој немаше одговор. Тогаш започнав да се прашувам себе си. Каде згрешив? Како го натерав да ја пушти мојата рака и толку да се оддалечи што повеќе не можам да го дофатам? Немаше одговор. Проклета да сум, немаше одговор! Не можев ни сама на себе да си го дадам...

Бев толку мала во овој голем и суров свет. Како до сега да сум била слепа, а сега сум прогледала и одеднаш сум останала без водач. Ми покажа се, а всушност не ми покажал ништо. Можеби и затоа се чувствував така беспомошна. А ако тебе те нема тогаш кој ќе ме води? Добро, ќе се снајдам... Но ако тебе те нема, тогаш кој ќе ме сака?

ИЗГУБЕНОТО НЕ СЕ ВРАЌА

Најлошо од се е кога знаеш дека не е само твој. Никој не ти ја кажува вистината, никој не застанува пред тебе за да ти рече дека го делиш со многу други. Но ти знаеш. Кога навечер ќе легне до тебе во вашата постела ти повторно се чувствуваш како да си таму сама. Студено е и празно, а сепак не си дозволуваш да го избркаш. Се тешиш што го имаш барем физички, кога веќе душата и срцето му се некаде на друго место.

Што е тогаш тоа што го тера да не ти признае? Веќе толку време. Ти се навикна на чувството да поседуваш само половина, ако не и помалку од него. А тој се навикна да те лаже. Да ти ја премолчува вистината. Да создава илузија дека ова е единствената вистина што постои, а ти си целиот негов свет. И тебе таа илузија ти се допаѓа. Всушност, омилена ти е. Не би можела да живееш без неа. Без него. 

Но воздухот мириса на невера. На измама и на лага. Од една страна тој прави се за ти да бидеш среќна, но од друга ти го руши сонот за било какво постоење на среќа. Ти знаеш се, а глумиш дека не знаеш. Тој е свесен дека знаеш и продолжува да ја игра својата улога. Гледаш, не си слепа, сите околу вас знаат што се случува. А вие ден по ден продолжувате да ја играте оваа игра. Не го прашуваш каде е, ти кажува само она што сакаш да го слушнеш. А и ти се навикна понекогаш да лажеш. Да ја прикриваш вистината и да ја играш неговата игра. Животот ти се претвори во филм. Но дали е тоа филмот што го сакаше? Оној за кој сонуваше уште од мала? 

Ти остана таква каква што беше како мала. Паметна, а сепак толку наивна. Неверник, а сепак полна со надеж. И сега сеуште мислиш дека нешто ќе се промени. Или дека ќе биде добро и да остане вака. Време е да се разбудиш. Време е затоа што времето веќе помина. А кругот се врти. Те повредуваше толку долго, сега ти ќе го повредиш него. Дури кога ќе му го свртиш грбот и ќе заминеш ќе сфати што изгубил. И дека погрешил што не бил само твој и што никогаш не научил да сака. Не се ни потрудил. Но тогаш ќе биде предоцна. Ти ќе ја најдеш среќата која со него си ја немала. Тој ќе ја препознае дури откако ќе ја изгуби. А изгубеното никогаш не се враќа.

НЕБО ОД ВАНИЛА

Седеа на брегот претопени еден во друг, знаејќи што ги очекува кога сонцето ќе изгрее. Но колку и да знаеја дека судбината ќе ги раздели нивните патишта, сепак тие две срца чукаа како едно, двете души заедно лебдеа под месечината. Беше нивна последна ноќ заедно. Последен пат пред засекогаш да се разделат. А би го избрале и најтрнливиот пат, би газеле по него додека крв не потече од нивните стапала, само за да ја продолжат ноќта барем уште малку...

Небото почна да избледува. Ѕвездите се гаснеа една по една. Беше како да се гаснат сите нивни надежи и соништа. Под тоа небо од ванила ќе останат само спомени и ништо друго. Дури ни болката нема да можат да ја остават таму. Знаеја дека ќе ја носат со себе како тежок товар до крајот на животот. Никогаш претходно не зборуваа за оваа ноќ. Се плашеа да ја спомнат за да не го сруши целиот мир и целата среќа што ја имаа. И сега кога дојде и помина тие не зборуваа за разделба. 

Под ова небо од ванила за последен пат го обновија ветувањето што длабоко во себе одамна си го имаа дадено. Колку километри и да ги делат, си ветија дека еден ден ќе го најдат патот назад. Како што изгубено кученце си го наоѓа патот до дома. Затоа што само едно место можеш да го наречеш дом. Онаму каде што се чувствуваш најсреќен. Онаму каде што можеш да бидеш свој како на ниедно друго место. Како само таму да постоиш. И ниедно друго небо нема да биде небо од ванила. Ниедна друга прегратка нема да биде толку топла и ниедни други спомени нема толку да болат. Ништо друго нема да создаде таква празнина. 

Си ветија дека еден ден ќе се сретнат пак. И каде и да се случи тоа ќе се препознаат. Без разлика колку годините ќе ги променат. Знаеја дека само кога нивните души ќе се сплотат пак и срцата ќе затропаат како едно над нив ќе се појави небото од ванила. Ако ништо друго ќе го препознаат него. И повторно ќе заживеат спомените кои си ветија дека ќе ги чуваат како најскапоцено нешто на светот. Во кутија од копнежи. Заедно со таа последна ноќ и парче небо од ванила.

ЖИВОТОТ НЕ Е БАЈКА

Велат вреди да се бориш за она што сакаш да го имаш. За она што безусловно ти треба и го посакуваш без мотив и причина. Само еднаш посакав нешто толку силно. Го посакував со секој атом од моето битие и се борев. Многу се борев. Се борев со сите средства, ги исцрпев сите можности за на крај да останам со празни раце. Тогаш прв пат се запрашав зошто.

Оттогаш наваму останавме само јас и тоа прашање. Со денови, месеци, години останав да се прашувам зошто се моите раце празни, кога секоја бајка велеше дека ќе го добијам тоа што го сакам. Но животот не е бајка. Никогаш не ни бил, а никогаш нема ни да биде. Не секогаш трудот резултира со успех и не секогаш целта може да биде достигната. А верувај ми, ако некој се трудеше тоа бев јас. Дали сега сум песимист? Којзнае. Јас преферирам да се нарекувам реалист. Што побрзо сфатиш дека бајки не постојат - подобро за тебе. Низ овие градски улици Пепелашка може да го загуби своето чевличе, а никогаш да не го дочека принцот кој ќе и го врати. Да го побара принцот сама? Не, не. Јас не мислам така. Всушност би можела да го бара. Би можела дури и да го најде. И да се бори да го задржи. Како што се борев и јас, а не успеав...

Среќата си ја создаваме самите. Ние сме креатори на нашиот живот. Јас, ти и секој на планетава. Сепак не значи  дека загарантирано ќе успееш ако доволно се трудиш. Некогаш плодовите на твојот труд ќе ги собере некој друг, некој кој можеби и не го посакувал тоа. И тогаш ти ќе останеш со празни раце и со солзи во очите, баш како што останав јас. 

Не велам да престанеш да се бориш, тоа е твој избор. Надевај се на најдоброто, надежта последна умира. Но сепак умира. Биди подготвена на најлошото. Знаеш зошто? Затоа што животот не е бајка. Никогаш не ни бил.

ДЕВОЈКАТА СО ЛУЗНИТЕ

Замина во нов град. Подготвена за нов живот. Зад себе го остави семејството, домот, пријателите. Го остави и него. Всушност, тој ја остави неа. И наместо цврсто и со крената глава да го претрпи поразот, таа се спакува и замина. Без поздрав. Само со порака закачена на фрижидерот. Разбранувани букви, напишани со растреперени раце. Одамна ја имаше таа шанса да оди и да пронајде подобар живот таму. Понудата за работа беше и повеќе од добра. Беше одлична. А таа никогаш не ја прифати. Токму затоа и не изненади. Мислевме дека заминала на кратко, но таа со себе ја беше понела сета нејзина облека, се што имаше и го нарекуваше свое. Ги понесе и лузните кои тој и ги остави, но и една негова насмевка за таков да го памети. 

Мислеше дека темниот облак останал зад неа. Тука, на местото кое пред само половина месец го викаше „дома“. И така започна секоја вечер во својата нова постела, во поткровјето, покрај прозорот да внесува нова замена. Ниедна достојна да го замени него. Ниеден маж доволно сличен, а сепак доволно различен за да ја пополни празнината. Не во креветот, туку во нејзиното срце. 

Беше тоа празнина која не и дозволуваше да заспие во туѓи прегратки, па секое наредно момче што ќе го донесеше дома го испраќаше пред зори не дознавајќи му го ни името. Беше празнина која воопшто не и дозволуваше да заспие. Преку целиот ден работеше за да си ги држи мислите зафатени, а ноќе пиеше и се забавуваше за да ја удави тагата во алкохолот и да ја прекрие со нови личности. И не знам како успеваше да преживее со толку малку сон. Ах, колку сум глупава. Јас мислев дека имаше волја за преживување. Дека токму затоа се пресели во тој проклет град.

Ја немаше да се јави. Неколку пати добив пораки од неа. Долги, како да ми го раскажува целиот свој живот низ чудни зборови. И како тоа да го прави за последен пат. Ме прашувате каде е сега? Ја проголта новиот град. Едно утро заѕвоне телефонот за да го потврди моето лошо претчувство. Тело на мртва девојка пронајдено во реката...

ФАТАЛНА ПРИВЛЕЧНОСТ

Постои нешто сосема различно од љубов, а на некој начин и сосема исто. Некое чувство што прави да гориш однатре и раѓа бесконечна желба и единствена потреба. Го викаат страст. Јас го почувствував само еднаш, само со него и го нареков фатална привлечност.

Целото тоа време се обидував да се натерам себе си да го сакам, да водам бесконечни разговори со него, да поминувам незаборавни моменти. Никогаш не успеав. Не успеав да го засакам како пријател или како брат. Секогаш кога ќе го погледнев имав само една желба. Што поскоро да го добијам во моите прегратки и да се изгубам во него. А лажев многу. И изглумив многу емоции. Можеби е грев, но задоволството кое ми го пружаше беше единствената вистинска.

Залудно сакав да одглумам разочарување од неговата бесчувствителност, кога знаев дека јас сум уште полоша. Имаше толку леден допир, а раце врели од страст. Во очите му гореше пламен, но погледот му беше студен. Токму тоа ме привлекуваше, тоа беше се што барав. Секоја потреба за блискост ми беше задоволена и тогаш сфатив дека емоционалната близина никогаш и не ми требала. Доволни беа врели бакнежи со усни од камен. Усни кои лажно се смеат и кога лажат и кога ја кажуваат вистината.

Не велам дека не ми недостига сега кога го нема. Но во доцните ноќни часови кога будна размислувам, се на што можам да се присетам се тие топли летни ноќи. Не на долги разговори, не на бескрајни прошетки. Само бесконечна страст. И фатална привлечност.

ЖАР

Ти недостасува повеќе отколку што мислиш, верувај. Сакаше да го заборавиш? Знам. Сите сме се обиделе некогаш. О, камо да функционираше тоа така. Ајде обиди се, погледни некоја фотографија со него, знам дека ги чуваш. Ја чувствуваш празнината? А зошто воопшто ги чуваш тие фотографии? Зарем не рече пред неколку дена дека е готово, дека го заборави? Не си. Не сум ни јас.

Некаде во некоја фиока сите ги чуваме старите фотографии. Потсетуваат на времето кога бевте среќни, а сепак ти не ги разгледуваш никогаш. Знаеш дека ќе боли. Ќе боли кога нема да ги препознаеш насмеаните ликови на нив. И ќе се запрашаш дали навистина тоа бевте вие. И зошто сте сега само странци кои можеби и нема да си кажат „здраво“ кога случајно ќе се разминат на улица. И ја гаснеш секоја надеж, ја притискаш како догорена цигара. Секоја вечер свесно си велиш дека е готово и тоа е реалноста која е пред тебе за да ја прифатиш. Секоја вечер го гаснеш светлото во обид да заспиеш, но светлината на тоа едно единствено жарче кое гори во тебе не му дава на сонот да натежне врз твоите трепки. И плачеш за со солзи да го спречиш пожарот кој следи. А не можеш.

Се прашуваш ли од каде го знам сето ова? Не, не сум видовита, ниту пак некој ми ги кажува твоите тајни. Јас едноставно знам. И јас понекогаш ја отварам фиоката за барем да ги допрам сликите кои носат спомени за нас. И во мене сеуште гори истото жарче. Камо да можев да го изгаснам...