Секогаш на врв на јазик ми стоеја милион прашања за да му ги поставам. Не се осмелував да го прашам се`, тоа никако, ама прашував доволно за да го налутам него и да се налутам себе. Ви реков, никогаш не прашувајте нешто на кое ни најмалку не сакате да го знаете одговорот. Одговорите се страшни. Особено оние искрените. Особено оние директните и бесчувствително фрлените во твоето лице за да ти ја изгорат душата. Подобро не прашувајте.
Ама мене немаше кој да ми го каже ова, па јас секогаш ги поставував вистинските прашања во погрешно време. Во време во кое срцето разголено и ранливо ми стоеше пред него. Сега го проколнувам што беше искрен со мене. Која иронија, нели?
Мене немаше кој да ми каже да се чувам од љубов. Да си ја чувам љубовта. Да не покажувам, или уште подобро, да не ни чувствувам. Немаше кој да ме заштити. Влегов во огнот без заштита. И се случи најлошото. Од толку искрени одговори на крајот решив јас да се сменам. Да создадам од себе девојка од неговите соништа. Девојка по негова мерка.
Постојано се менував за да станам личност која тој ќе ја сака. И да ви кажам искрено, успеав. Станав нова и сосема поинаква. Станав силна, станав независна. Станав идеал. Нормално, бев во право. Тој ме сака. Тој ја сака. Ја сака новата девојка. Но тоа веќе не сум јас. Што е сега важно што тој ја сака неа? Нели јас го сакав него? Ама што е сега важно кога мене и онака ме нема?
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.