ЉУБОВ БЕЗ МАГИЈА

Ништо не е така магично. Се е, за жал, сосема логично. Вчера, денес, утре. Додека старите сеќавања не избледат. Додека старите рани не заздрават. Додека не почнеш да бараш нов залутан поглед да се сретне со твојот. И кога ќе го сретнеш да ти рече: зарем не е магично што се сретнавме? Магија е што се заљубив во тебе! А тој не знае дека ти намерно го бараше. Дека ако не беше тој ќе беше некој друг. Ако не друг, ќе беше некој сосема трет.

И јас некогаш верував во магија. И јас некогаш се потпирав на случајност. И јас еднаш мислев дека ѕвездите се наредени така за мене да ми биде убаво. И ако не ми е убаво за мене ќе се прередат. Но ете, се е логично. Кога веруваш во магично, логично е да ти се сруши светот на глава. Гледаш, логиката и тогаш постоела. Ама кој да биде доволно паметен за да ја послуша?

Ти не знаеш дека јас решив да пораснам. Не знаеш ни дека решив да не го дадам срцето. Дека отсега љубов ќе градам како што се гради куќа. Од темели. Нема да се заљубам во прекрасно поткровје ако тоа нема на што да се држи. Ќе те сакам, можеби, еден ден кога ќе ми дозволиш да ти погледнам во душата. Ама во онаа, темната страна. Кај стравовите, кај омразата, кај болката. Не врти со главата, сите ја имаме. Не одрекувај залудно. Ама ти, па ти уште живееш во светот на магичното!? 

Ти мислиш дека ме сакаш! Кажи ми, кога си ме видел како плачам? А знаеш ли колку чинии и чаши имам искршено кога сум била лута до болка? Знаеш ли како изгледам кога мразам и сакам истовремено? Не, ти ништо не знаеш. Ти не ја познаваш љубовта. Љубов не е кога некој те прави среќен. Љубов е да си среќен и тогаш кога тој не прави ништо за тебе. Љубовта не доаѓа во сончевите денови. Љубовта е најприсутна кога насекаде е бура. И не е љубов тоа што те држи за рака. Љубовта продира во тебе без да те допре. Љубовта постои ако е тука и кога ја нема. Ако те боли до коска кога не е присутна, а уште подлабоко кога е тука. Љубов е кога не мора да ја изустиш. Таа сама извира од сите пори на твоето тело...

ДО НЕГО ДА СЕ РАЗБУДАМ

Ако животов ми е сон јас сакам крај него да се разбудам.

Немам бе, немам суицидни мисли. Вие имате штом само на тоа ви е паметот. Велам да се разбудам, не да умрам. Па не ли е животов доволно напорен, што полошо може да се случи? Кој се плаши од смртта? Јас сигурно не. Оставете тоа на страна, јас за него сакав да ви кажувам. Како и секогаш де. Па празна ми е душава кога него го нема. Не ми е сон, кошмар ми е животот. 

Се сеќавам на првиот пат кога се разбудив со него до мене. И не, не знам со што да го споредам тоа чувство за да ја доловам топлината која ме исполни тоа магично утро. Како илјадници бели гулаби да се спуштија и да ме подигнаа високо во облаците. Како милион пеперутки да се разлетаа во мене во исто време. Мислев ќе експлодирам. Мислев ќе се разлетам низ воздухот како конфети. Како кога ќе ме скокотнеше по десното стапало и јас ќе развлечев насмевка на лицето. Така. Така сакам да се разбудам од овој живот. Јас така ќе ја напуштам оваа реалност. 

Ако животот е сон јас посакувам само него да можев да го сонувам. И гулабите. И пеперутките. И секогаш така да ми развлекува насмевка на лицето. Ама не, не е така бел. Животот не е ни така црн. А во ова сивило кој може да бира што сака? Јадеме што ни е сервирано. Пиеме како што ни точат. Ех, камо...камо да можевме барем со саканите да бидеме како ние што сакаме... Кога ние што сакаме... Колку ние што сакаме...

Затоа. За него. Не дека имам суицидни намери. Колку и да е сиво јас не брзам да си одам. Ќе го извлечам најдоброто што можам, па нека ми е и последно. Ама кога ќе заврши, верувајте ми на зборот, кога ќе заврши јас ќе се разбудам до него. И веќе нема да биде сиво. Нема да има ни капка црно. Ќе биде светло. Ќе ме прегрне и веќе никогаш нема да ме пушти. Јас ќе бирам кога да сум со него. Јас ќе знам колку ќе сум со него. Само ако е животов сон... Јас сакам, многу сакам до него да се разбудам.

ЗАБОРАВАМ ДА ТЕ ЗАБОРАВАМ

Се будам утрово и чувствувам некоја празнина. Се вртам на десно, на твојата страна од креветот, и гледам дека те нема. Полека се извлекувам од кревет, додека низ глава ми се врти прашањето каде би можел да бидеш. Како прво, ти никогаш не си ми донел појадок во кревет, а како второ не се ни будиш пред мене. Ја провлекувам главата низ вратата од бањата и не си таму. Во кујна не си, а не си ни на балконот. Убедена дека ти излегло нешто итно или пак дека сум заборавила дека си прва смена влегувам под туш. Врел како и обично. Единствената причина поради која никогаш не се тушираме заедно. Додека смислувам што ќе појадувам се сецнувам од ладната вода која одеднаш почнува да прска од тушот. Мора да сум останала предолго. Чудно, јас сум секогаш готова за пет минути.

Нешто не е во ред. Сечам домати во кујната и си го пресекувам прстот. Показалецот. Длабоко и болно. Лош знак, мора да е лош знак. Но за што? Не, нешто не е во ред. Каде си, зошто не се јавуваш? Часовникот покажува пладне. Те барам да те прашам што сакаш за ручек. Расположена сум да ти готвам. Но од другата страна врската се прекинува. Ѕвонам предолго, а ти не одговараш. Чудно. Навистина чудно.

Три часот попладне. Ручекот се изладил, јас не сум гладна. Тебе те нема. Телефонот ти е исклучен. Барам некого да прашам каде си, но како за инает никого не можам да добијам. Лошо претчувство. Нешто се случило. Мора нешто да се случило. Паничам и не знам што да правам.

Ѕвони некој. Конечно! Ах, не е телефонот, вратата е. Зошто ѕвониш, зар пак го заборави клучот? Отворам и ги кревам веѓите пред тоа што го гледам. Другарка ми стои на прагот со пица во рацете. Се обидува да ми се насмевне со некоја болно утешна насмевка. Ти донесов да јадеш. Како си денес? -ми вели.

Како сум денес? Какво е тоа прашање? Како и секој ден. А и си имам ручек. Готвев, па кај и да е ќе дојде да јадеме. Ама седни, не е дека и пицата нема да се изеде. -низ насмевка и враќам. Ме гледа тажно, како да не ѝ се верува што зборувам. Без збор ме прегрнува и плаче. Што е ма, што се случува?! Се случило нешто, нели? Кажи ми, веднаш да ми кажеш!

Ме гледа како да сум болно животинче на кое му нема спас. Оди и немо ја отвара неговата фиока. Празна е. Се вртам наоколу и забележувам дека низ станот нема негови фотографии. Нема ниту една. Му ја нема ни бањарката, ниту собните папучи. Солзи.

Ова е трет пат месецов Софи. -ја слушам низ плач. Трет пат...трет пат се губиш. Поминаа три месеци душо. Отиде, знаеш. Батали го веќе местово, дојди живеј со мене, барем додека да се средиш. И да знаеш новата не може ни на малото прсте да ти се фати, ќе се кае тој кога ќе... Не ја слушам повеќе што зборува. Ми затреперуваат колената и паѓам на подот. Пред очиве ми паѓа мрак. Можно ли е? До тука ли дојдов? Зарем полудев? Зарем...?

ЖИВОТОТ БЕЗ ТЕБЕ

Еве, те заменив со него. Еве, тој ме чува како капка вода на дланка. Ми дава што и да посакам и без гласно да посакам. И секој ден со него значи среќа. Барем би требало да значи. Ама и илјада моменти да соберам нема да бидат толку прекрасни како еден со тебе. Ретки беа, многу ретки, но нашите вредеа. Се чувствувам како со него ништо да не ми вреди. Како сиот негов труд да го фрлам во вода кога ќе помислам на тебе.

Ти среќен ли си сега? Ми недостасуваш. Ене го, спие во другата соба. Му реков дека ме боли глава и дека ќе се напијам една шолја чај. Заспа, уморен е. Денес цел ден одеше од продавница во продавница со мене. На свадба сме викендов. Скоро две години сме заедно, па почнаа во пар да не` канат по свадби. Знаеш ли дека му најдов прстен во џебот од палтото? За мене е. И се плашам. Што ќе му одговорам? Јас не сакам да се мажам. Јас сакам тој да беше ти. Со тебе да се вселев во новиов стан. Со тебе да легнував и со тебе да се будев. Можеби ти немаше да ме носиш на раце ако тоа ми требаше. Можеби немаше во твојот џеб да има прстен. Ама од се` срце посакувам во другата соба да спиеше ти. Да се припиев до тебе и изутрина да те разбудев со топло кафе. Со млеко. Ти какво што го сакаш. Не заборавив. Посакувам да не морав да крадам мигови од овие празни ноќи за да ти го слушнам гласот. Колку пати и од скриен број, колку пати и прекинував пред да заѕвони... И сега конечно ти кажувам реченици. Празни реченици. Реченици кои не ти значат ништо, знам.

Ме прашуваш како ме немаше до сега. Две години. Учев да живеам без тебе. Денес кога го видов прстенот повторно се` ми мина низ глава. Камо тоа да беше твое палто, твој џеб. Нека немаше прстен, ако. Се` што ми е прираснато за срце си ти. Од времето со него немам ништо. Само време. Како да е залудно потрошено. Види, тој е толку добар. Сега не морам ни да го избришам повиков. Никогаш не ми го проверил телефонот. Никогаш не ми се развикал. Кога молчи и ми простува за глупостите што ги правам највеќе ми недостасуваш ти. Да викаме, да кршиме чаши и чинии. Така барем знаев дека има страст. Дека имам некаков пламен во животот. Со него животот ми е мирно море. А знаеш дека ги сакам брановите. Повеќе од се`. Зарем е можно никогаш да не се посомневал во мене? Зарем толку добро глумам?

Од време на време погледнувам да не се разбудил. Искрено, се надевам дека ќе ме слушне. Знам дека ќе го повредам и затоа не го оставам. А добро ли е да си со некој од сожалување? Од помисла дека тоа е најприфатлив избор за твојот животен пат, па колку и да ти е здодевно и еднолично со него? И чекам тој да ме напушти. Ама мислам дека и да го изневерам ќе ми прости. Многу ме сака. Како ти никогаш што не ме сакаше. И јас тебе многу те сакам. Како што него никогаш нема. Нека...

Атеист сум, знаеш, ама секоја вечер на нешто се молам да се разбудам во друг, паралелен универзум. Да се разбудам до тебе. Да отворам очи и да те видам како спиеш. Ама тебе те нема. И замисли, замисли да прифатам и да се омажам. Па знаеш ли ти дека јас и на денот на свадбата ќе се надевам дека ќе се појавиш и ќе избегаме заедно? Филмови... Не знам, да те поканам ли на свадба? Имаш ли некоја, ќе ја донесеш ли и неа? Знаеш, за да видам дека си продолжил, си успеал и дека си среќен. Ах колку тој се труди да бидам среќна... Којзнае што романтично има испланирано за да ме запроси. Дај нека се разбуди! Нека ме слушне! Нека се налути и нека ме исфрли надвор! Еве вака во ноќница. Кај тебе ќе дојдам. Боса и премрзната. Тој нека ме мрази ама јас кај тебе ќе дојдам. Ама ништо не знае. Којзнае дали го кажувам твоето име во сон... И да ме слушнал си молчи. Секогаш молчи...

Половина од тоа јас што те сакам, ете толку да ме сака е премногу. И онака не вредам кога срцето ми е кај тебе. Две години, две години сама! Сама, без тебе, исто е тоа. Ене го спие. Колку мирно спие. Не го слушам. Не го ни чувствувам. И да му станам жена, и по десет, и по педесет години јас ќе излегувам на полноќ на шолја чај. И секогаш исто ќе посакувам. Камо во другата соба наместо него да спиеше ти...

КОГА ТЕ НЕМА

Не знам како да ти кажам, ама не можам повеќе. Не знам како на фин начин да ти соопштам дека уште те сакам, само што веќе не можам да те гледам. Се колнам во влажниве трепки, се колнам во подочнициве и бледово лице дека не можам! Веќе со денови, месеци, години затворав очи пред твоите лаги, ги ширев рацете секогаш кога ќе се појавеше на мојот праг. И сега не знам како да ти кажам, ама срцево толку може. Како да ти објаснам дека е време да те снема? Кога веќе не ти е во план да ме засакаш, кога веќе немаш ни желба да останеш, како да ти кажам на наједноставен начин дека треба да си одиш?

Ете затоа пукнав. Жими секоја непреспиена ноќ, затоа беше! Ти не знаеш како убива кога си присутен, а отсутен. Кога ме погледнуваш, а не ме гледаш. Се колнам во твоите зелени очи дека болат празните погледи. Па што не донесе нож да ме прободеш?! Се колнам немаше волку да боли! Дека таа рана се лечи. Дека таа лузна заздравува. А кога ти кажав да исчезнеш? Како сега таа празнина ќе се пополни?

Жими ѕвездите на небово, празно е без тебе. Тивко е и мирно е и нема нови грижи. Ама ме притиска некако тоа што те нема. Нели јас те избркав, нели јас се откажав? Којзнае дали беше тоа добра идеја... Знаеш, беше избор помеѓу две зла. Велат секогаш избери го помалото. Од кај па јас да знаев кое е помало? Од кај да проценев што повеќе ќе ме боли? Секоја вечер се молам да се вратиш и се надевам дека кога тоа ќе се случи ќе те одбијам. И си ги вртам низ глава сите слики што ги имам, сите сеќавања на тебе. Се плашам дека ќе заборавам. Што тогаш?

Не знам како да ти кажам, ама не можам повеќе. Или врати се или само дојди да се искараме онака жестоко како никогаш претходно. Зошто се колнам, кога ти реков да си одиш во себе се надевав дека нема. Дека ќе ме прегрнеш и ќе ме смириш. Ти никогаш не си ме послушал. Мораше ли сега да го направиш тоа? Што да правам јас сега? Што кога толку бескрајно ми недостасуваш...?

ПОНЕКОГАШ

Понекогаш знаевме да разговараме со часови. Понекогаш најубавото чувство беше да се припијам до него во нема тишина. Да молчиме и двајцата, а се` да си кажеме. Понекогаш и небото зборуваше наместо нас...

Понекогаш сакав да го нема. Сакав да го мразам како да ми е најлош непријател. Секогаш го сакав. Секогаш му се радував иако се обидуваше да ме израдува само понекогаш. Премногу малку, премногу ретко. Понекогаш ќе ми донесеше насмевка на лицето. Понекогаш знаеше точно што посакувам и ги препознаваше моите скриени желби. Знаев и да му викам понекогаш. Знаеше и да не разговара со мене со недели. Да ме исклучи, како да не постојам. Но секогаш се враќаше. Колку само исплакав. Не само понекогаш...

И пак желно го дочекував. Понекогаш само за да му кажам дека веќе не го сакам. Знаев дека лажам. И дека се мразам и себе си и светот затоа што го запознав. Понекогаш ќе му затропав на вратата по полноќ. Ќе ме примеше како таму да припаѓам. Како да сум единствена што стапнала таму. А не бев...

И тогаш започна да го снемува. Понекогаш не одговараше на моите повици. И сега не знам дали е време да престанам. А помина толку многу. Исчезна во нов град. Можеби во нова држава. А јас навечер, само понекогаш. знам да ја облечам неговата маица. Понекогаш така и заспивам. Но неговиот мирис веќе го нема. Има само мои солзи. Зошто понекогаш знам и да заплачам. Само понекогаш...

КАКО ЗА ДОБРО УТРО

Како за добро утро насмевни се еднаш. Како за добро утро и денот нека е лош ама ти насмевни се. Нека ти биде сеедно. Сеедно дали денес некој ќе ти направи лошо, сеедно дали ќе бидеш денес мрзелив или ќе завршиш се` што треба да биде завршено. Тие се најсреќни. Оние кои не ги вознемирува исходот на вчерашниот ден, ниту очекувањето на новиот. Биди и ти како нив. Како за добро утро направи си кафе по твоја мерка. И седни, испиј го со мерак. Како да немаш грижи, како да немаш обврски кои чекаат на тебе. Започни го денот со тоа што највеќе го сакаш, па нека е тоа и нешто што сите наоколу најсилно го мразат. За тебе гледај си. Најпаметно. Онака како за добро утро.

И за истото тоа добро утро пушти музика. До крај. Нека е и музика која ги тера соседите да ти заѕвонат на врата после првата песна. Нека е и музика која ти се чини дека само ти ја сакаш. Ама за твое добро. За твое добро утро. За твој убав ден. Не е за мене ден тој што не ми започнува јас како што сакам. Нели јас треба да го живеам и денов? Не залудно рекле дека денот по утрото се познава. Како за добро утро излези надвор по пижами. Нека те фати воздух. Најубаво е да се измиеш со утрински воздух. И нека врне, нека грми, бура нека биде околу тебе. Ама ти, онака како за добро утро, насмевни се уште еднаш. Немаат сите позитивна енергија, имај ја ти. Оди и истрчај се. Не мисли дека трчаш за да ги симнеш и последните 4-5 вишок килограми. Трчај си за душа. Мене ми е најубаво. И за добро утро влези под врел туш. Потроши ја цела топла вода и закачи си го цело семејство на врат во наредните 6 часа. Нека нема за нив. Ама за твое добро, за добро утро. 

Како за добро утро насмевни се еднаш. Впиј го денот со сите сетила. Само така ќе си го направиш убав. Нека е и бура, нека е и тежок ден што те очекува. Само ти можеш да си го олесниш. Онака, како за добро утро.

ВО ЗАБОРАВ

Викаат човечки е да се простува. Епа каков човек - нечовек сум јас кога после толку години не научив и не научив да ти простам? Можеби е до тебе. По една грешка за секој нов ден. Можеби е сепак до мене, по една солза за секоја нова минута. Човечки е да се простува, нели, ама јас одиграв сосема нечовечно. Наместо да ти простам, одлучив да те заборавам. Некаде далеку зад мене ги оставив солзите, некаде далеку зад нас остана и гордоста. Тоа што не ти простувам не е од гордост, не е ни од чашава вино. Тоа е дека не знам. Дека премногу време поминав со тебе, а ти не се осмели да ме научиш да простам. Затоа што тоа не го знаеше ни ти.

Не те паметам веќе како порано. Некогаш, многу ретко ќе сретнам некој што можеби мириса на тебе. Некогаш, многу ретко ќе го препознаам тој парфем. Ама не секогаш. Не секогаш се сеќавам на непреспиените ноќи кои ги минувавме заедно. Не секогаш си дозволувам да погледнам некого и да ги видам твоите очи. Не секогаш. Многу ретко.

Човечки ли е да се заборава? И дали јас навистина те заборавив? Ама кога не можев да ти простам, дали е заборавот се` што ми преостана? Знаеше ти, добро знаеше. Знаеше дека секој пат кога ме оставаше повредена, ме оставаше за чекор подалеку од себе. Дека еден ден ќе се разбудиш, а јас нема да бидам тука. Нема уште еднаш да премолчам пред твојот поглед и да затворам очи пред твоите лаги. Дојде и тој ден. И од тој ден поминаа и години. Јас се` што успеав да направам е да те ставам во заборав. Но иако не се сеќавам, душава ми знае дека не ти е простено. 

Не е ангелски од моја страна, можеби е дури и ѓаволски. Ама не. Не ме барај и не ми барај прошка. Ти ваква ме остави. Јас ваква тоа не знам да ти го дадам. Остави да те сонувам. Како бледа сенка без лице. Како трага од моето минато. Како ветар што ми ја бранува косата. Како ти што поминуваше со прстите низ неа. Уште тоа ми остана. Ама се обидувам. И ќе успеам. Ќе заборавам. Ќе ги избришам и последните капки од солзите по тебе. Нема да постоиш. Нема да те мислам. Онака како што нема ни да ти простам.

КАДЕ СЕ ПРИНЦЕЗИТЕ? (во чест на денешниов ден)

Ајде одиме сега со уште еден текст за љубовта, за пријателството, за чувствата... Априлилили! Не. Денес решив да пишувам за нешто спротивно од тоа. Па нели е први април, нели е денот на шегата? Може и јас да се пошегувам. Или, подобро речено, некоја вистина да кажам. Тоа се тие вистини, тие кои се кажуваат како на шега, а всушност се најдлабоките и најболните.

Денес освен што ќе се шегувате на туѓа сметка (како што и онака правите, само денес ви е и дозволено), треба и да се маскирате. Мислам, не дека треба, само ако сакате. Јас многу сакам. И едно нешто да ви кажам, да ви спомнам само, градник и танга не се маска бе душички. Јас на пример многу ги сакав годините кога бев во основно училиште. Се имав маскирано во се` живо, од пират до јапонска принцеза. Мајка ми, добро се сеќавам, беше навистина вешта во изработките. Еднаш во животот немам купено маска. И не е сега маска тоа што си облекла вртоглаво високи штикли, а деколтето ти е до стомак. Ти и онака си таква, само денес се надеваш дека нема да те покажуваат со прст. Не дека во други денови ти смета. Не дека ти е срам. А јас денес решив да седам дома. Сакав да се маскирам во нешто онака интересно и детско. Ама некако срам ми е. А не дека треба мене да ми биде. Ама како јас да излезам така маскирана, да се појавам во некое кафуле, кога околу мене ќе се вртат полуголи задници и ќе дречат црвени кармини. И како јас сега да одам како Пипи Долгиот Чорап? Епа не сакам! Ќе штрајкувам. Не дека на некој му е гајле. Сеедно. Одбивам да се претворам во проститутка или стриптизета. А и не знам дали треба и шипка да си понесам за да ја комплетирам маската. Плус тешка е, кој ќе ја влече. 

Немојте да ме сфатите погрешно, секоја чест на креативните и иновативни маски. Ама ги има, доста ги има од тие другите. Ќе седи девојката сега цел ден, ќе смислува што да се маскира, и на крај ќе смисли да оди полугола. Ништо поразлично од лани. Ама доста поразлично од полани, затоа што тогаш имала 13 години, па мајка и ја облекла во фустанче од Снежана, а браќата беа џуџињата. Е сега браќата пораснаа и се срамат да ја погледнат модернава Снежана, затоа што нивната 15 годишна сестра вечерва ќе биде мета на многу други машки погледи, а и не само тоа, а тие кутрите не знаат дали вреди да почестат некого со врели тупаници во чест на сестричката. Ма што зборувам, каква чест? Тој збор не оди во иста реченица со сестрава. Тоа никако.

Ќе помине денов, ќе се исполажете (и доста вистини ќе си кажете), ќе излезете вечер, ќе се напиете, ќе ви се размачка и карминот, и мачкините мустаќи, и зајачкото опавче ќе ви остане во нечија рака. Ама јас одбивам. Одбивам бе да прифатам дека ова се маски! И ако ова е новото време, зарем јас стара сум на 20 години што не сакам така да се „маскирам“? Каде се принцезите, Снежаните и Пепелашките, каде се џуџињата и каде е принцот? Нема принцези веќе. Принцези се само на мама и тато, кои изгледа не се запознаени со фактот дека нивната малечка пораснала одамна и тоа во погрешна насока. И дека вечерва јасно и гласно ќе го покаже тоа. Епа затоа нема ни принцови. Сите чекаат да им дојава на бел коњ. Па зошто тогаш се качувате во црниот мерцедес? 

Први април. Денот на шегата. Најубавите спомени од детството. Ама па јас не сум стара! Не сум дури ни возрасна како што треба. Сакам и денес така да се маскирам. Како мало детенце. Да одморам од секојдневните обврски за возрасни и да бидам принцезичка на тато. Што ви е на вас? Мора ли сите да бидете полуголи? Или денес ви е шанса да си бидете свои? Абе ајде, каде се принцезите?

НЕШТО ЗА СПОМЕН

Ти кога ќе одиш јас пак ќе заѕвонам на вратата од твоето дома.

Некој ќе ми отвори па тогаш ќе влезам право во твојата соба.

Па тивко ќе излезам на балкончето мало, за последен пат да земам јас здив.

Да те проколнам што сум повторно сама и да ти кажам одново колку си крив.

Гледај да ми оставиш на перницата од парфемот, за да се сетам дека беше тука.

И да помислам да ја згужвам перницата во чанта пред да си заминам од твојата куќа.

Ама сите слики сврти ги кон ѕидот, да не те гледам, доста што те сонам.

И остави ми клуч во малата фиока, нареден пат да не морам да ѕвонам.

Остави ми нешто да облечам топло, си одам ноќе, а ветар ќе дува.

Остави и некој празен спомен, да не одам тажна, ноќта е глува.

Но немој, те молам, не празни го плакарот, остави нешто, како надеж, знаеш.

Остави ми некој дел од себе, бар да мислам

дека што отиде се каеш.

И цигара остави ми, запалка ќе имам, ветувам нема во соба да пушам.

Колку да ги задимам спомените стари, колку само малку да престанат да ме гушат.

БЕЗ СЕБЕ И БЕЗ ТЕБЕ

Секогаш на врв на јазик ми стоеја милион прашања за да му ги поставам. Не се осмелував да го прашам се`, тоа никако, ама прашував доволно за да го налутам него и да се налутам себе. Ви реков, никогаш не прашувајте нешто на кое ни најмалку не сакате да го знаете одговорот. Одговорите се страшни. Особено оние искрените. Особено оние директните и бесчувствително фрлените во твоето лице за да ти ја изгорат душата. Подобро не прашувајте. 

Ама мене немаше кој да ми го каже ова, па јас секогаш ги поставував вистинските прашања во погрешно време. Во време во кое срцето разголено и ранливо ми стоеше пред него. Сега го проколнувам што беше искрен со мене. Која иронија, нели?

Мене немаше кој да ми каже да се чувам од љубов. Да си ја чувам љубовта. Да не покажувам, или уште подобро, да не ни чувствувам. Немаше кој да ме заштити. Влегов во огнот без заштита. И се случи најлошото. Од толку искрени одговори на крајот решив јас да се сменам. Да создадам од себе девојка од неговите соништа. Девојка по негова мерка.

Постојано се менував за да станам личност која тој ќе ја сака. И да ви кажам искрено, успеав. Станав нова и сосема поинаква. Станав силна, станав независна. Станав идеал. Нормално, бев во право. Тој ме сака. Тој ја сака. Ја сака новата девојка. Но тоа веќе не сум јас. Што е сега важно што тој ја сака неа? Нели јас го сакав него? Ама што е сега важно кога мене и онака ме нема?

НОМАД

Ќе пораснеме, ќе созрееме. И се` ќе стане подобро. Се` ќе си дојде на своето место. И јас ќе го најдам своето место. А што ако не? Што ако не сакам едно и само едно место? Што ако сакам да бидам номад што вечно ќе се бара себе и ќе бара посовршено од совршеното? А совршено нема, не постои. Тоа што за тебе е убаво за мене воопшто не е во ред. И не сакам јас да завршам во некоја романтична приказна. Сите да ја гледаат таа идила, а никој да не ме гледа мене. Јас сум јас. Јас сум сама, не осамена. Јас не знам да бидам партнер. Не знам да живеам и да се будам до него. Не знам да постојам ако постојам за некој друг. 

Мене секогаш ќе ми треба таа една искра. Секогаш ќе ми недостига уште нешто малку. Ни сега не знам, ни тогаш нема да знам што. Ама ќе го барам додека постојам. Ќе го добивам попатно, ќе ми здосадува и ќе го отфрлам. И пак ќе отпатувам за да го барам. 

Со текот на годините забавата ќе се менува. Сите ќе се пронајдат и сите ќе застанат. А што ако јас не можам? Што ако немам сопирачки или не знам како да ги употребам? Понекогаш, додека одмарам од собирање на вредни и безвредни спомени, размислувам. Размислувам и гледам иднина во која останувам сама. Тоа ме плаши. Ми создава панично чувство. Ги насочувам мислите кон некој за кој вреди да се смирам. Се обидувам. И на крајот го повредувам. Јас не знам како. 

Чекам. Растам. А нели постепено треба да се променам? Тоа не се случува. Ни малку не сум променета од вчера, од минатиот месец, од лани... Кога ќе дојде тој момент? Нели не се случува одеднаш? 

Не ме фаќа место. И сега кружам низ собава од што не можам да седам. Сенка паѓа на подот од гранките крај прозорот. Ветрот дува и создава прекрасни шари. Седнувам да цртам. Десет минути. Ни толку. Не можам да седам тука, не можам да бидам ти. Не можам да бидам како вас. Вие не сте номади. Вие имате срца кои знаат да сакаат. Јас имам нагон за барање неволји. Секогаш најлошиот. Секогаш најнедостижниот. Не за да го сакам, не за да ми треба. Моите очи гледаат само задоволство. Никогаш психичко. 

И се плашам, и треперам. Не сакам да бидам како вас, но некогаш се надевам дека таква ќе станам. А што ако не? Што ако останам номад?

БАЛОН

Одлучив конечно да го пуштам. Ми здодеа да внимавам на него. Ми здодеа цврсто да го држам. Постојано бев загрижена да не ми избега. Кога ќе го внесев дома остануваше каде што ќе го оставев. Малку ќе го кренев погледот и тој беше тука. Некоја глава повисок, гордо лебдеше. Со својата става го допираше плафонот. И немо чекаше пак да си поиграм со него. 

А беше зелен. И веќе не толку нов. И го сакав. Му бев приврзана како тој што беше врзан за мојата рака кога излегував надвор. Ноќе фантазирав како тој лета во височините, а кога ќе заспиев сонував како и јас летам со него. Некогаш мислев дека јас не сум му доволна. Дека треба да го оставам да биде слободен. И така и се чинеше. Каде и да бевме, неговата глава секогаш беше високо. Највисоко што можеше да ја држи. 

Сега знам. Тој не ми беше доволен мене. Не беше доволно голем. И сосема беше зелен. И едноличен и здодевен. Тој не беше доволен за да ме понесе и мене со него. За да ме крене до небото и никогаш да не ме врати назад. Никогаш да не дозволи да паднам. Кога го врзував околу мојот нежен зглоб, јас всушност си врзував окови. Во тие моменти не можеше тој да лета, а не можев ни јас. Двајцата стоевме цврсто на земја, слепи за светот околу нас.

Сега знам. И затоа го пуштив. Во синото небо тој стануваше се помала и помала зелена точка. Ја кренав главата и замижаниот поглед го насочив кон него. Сега јасно можев да видам. Па тој беше празен! Толку горделив се искачуваше во височините, а беше толку празен. Којзнае дали можеше да ја почувствува слободата. Јас сигурно можев. Мислев дека ќе ми недостига, но заминувајќи, таа топка воздух ми го врати здивот. Залудно ја држев до мене. Јас воздух немав. Заборавив да дишам, заборавив да живеам. Постојано внимавав на него. Да не му наштетам, да не пукне. Да не го испуштам, да не одлета. Не знаев дека тоа ќе биде најубавото чувство на светот. 

До тогаш се` гледав во зелена боја. За мене тој беше единствен начин на постоење. Како што исчезнуваше во летното синило на небото, така јас го забележав жолтото сонце. Синото небо. Црвените рози. И се` доби смисла. Стана онака како што отсекогаш требало да биде. Затоа што тој беше само балон. Со една единствена желба. Лет кон височините. Без мене. И конечно леташе. Како што отсекогаш сакаше. Високо, горделиво. Сеуште сам. Сеуште празен. Засекогаш сам и празен.

ЧЕКАЈЌИ

Денес сфатив дека ако доволно те чекам

тоа не значи дека ќе се вратиш,

и дека секој што чека не добива нешто

и трпението не значи дека ќе ме спаси.

И не можам повеќе да дремам без врска

цел живот да чекам, ти што ќе ми дадеш?

Ма не е за корист, не сакам ништо,

ама кој си па ти од мене да крадеш?

Кој си па ти за да те нема,

а јас да седам сама и празна?

Ти не си тој, ма ти не си никој,

и јас не сум таа што заслужи казна.

Чекаат луѓето на автобуска,

и возови чекаат и авиони.

А јас веќе не знам што треба да чекам,

да чекам ли телефонот да почне да ѕвони?

Луѓето чекаат и свадби и деца

и за се` нешто чекаат вистинско време.

Чекав и јас, ама не знам за што,

чекав ли да биде време за тебе?

Кој чека надеж и кој чека среќа,

нели викаа тоа само ќе си дојде?

А јас тебе додека те чекав

пола од времето за среќа ми пројде.

Еве и сега дур глумам јас мудра,

дур пишувам празни приказни за тебе,

чекам уште еднаш сказалките да се судрат,

а се` си мислам залудно си трошам јас време.

Па решив да си дадам на себе јас совет,

за иднина може, ако не за сега.

Ако нешто ти треба, ако нешто сакаш

оди да го земеш и престани да бегаш!

Да чекаш е исто како да те нема,

ко да не постоиш, ко да не си тука.

Додека ти бесцелно чекаш

за некој друг часовникот чука.

И затоа станав и исправив глава

да чекам повеќе причина немам.

Што дека седев, што дека чекав,

време е да земам она што ми треба.

ДРУГАР

Љубов на продажба за ефтини пари,
другарство на претек, но кои ти се другари?
Секој те сака тогаш кога требаш,
а кој ќе биде тука кога ништо ти ќе немаш?

Ќе чека ли некој на старото место

ако не можеш да доаѓаш веќе толку често?

Ќе дојде ли некој да те види болен

ако не си веќе ко некогаш голем?

А животот е тежок, утре не си тука.

Кој е твојот дом, кај е твојата куќа?

Кој е твојот брат за кој вреди да трошиш,

што е вреден спомен за во срце да го носиш?

Тркалото се врти и се` ќе се смени,

редок е тој пријател што вреди да го цениш.

Да ти избрише солза, но и да плаче со тебе,

таквиот е еден, чувај го до себе.

Времето ќе тече, денес ти си доле,

препознај го вистискиот и крени го до горе.

Денес ќе се тука, но за што им требаш?

Ќе подадат ли рака кога од животот ќе бегаш?

Сети се дали во тешкото време

било кој од нив стоеше до тебе.

Сети се колку лица што ги знаеш

ги нема крај тебе, но немој да се каеш.

Љубов на продажба за ефтини пари,

другарство на претек, но кои ти се другари?

Кога си на колена и го допираш дното,

еден е другар за да го победиш злото.

Кога си сам и светлина немаш,

да ти отвори очи другар ти треба.

Оној што те сака и на спомени ти е чувар

и во добро и лошо, е тој ти е другар!

ЈАС И ТИ

Јас и ти до небото.

И назад.

Почесто назад.

Почесто долу.

Почесто празно отколку полно.

Јас и ти и ѕвездите.

Под исто небо.

Јас на југ.

Ти на север.

Ист воздух ни треба.

Јас и ти некогаш.

Јас и ти сега.

Јас и ти разлика.

Два цели века.

Јас и ти во ноќите.

Јас сама до зора.

Ти некаде далеку.

Јас со мугрите горам.

Јас и ти без причина.

Без повод јас сама.

Јас и ти избледени.

Јас и гордост на дама.

Јас без тебе не умеам.

Ти без мене знаеш.

Јас и ти до сонцето.

И надеж уште да траеш.

Јас и ти зар постои?

Не постои јас велам.

Јас и ти исчезна.

Јас и ти го снема.

Јас и ти до небото.

Никогаш повеќе твоја.

Јас и ти во темнина.

Празна и никогаш своја.

СРЦЕ ОД КАМЕН

Што е тогаш љубов? Да седам будна и да плачам во два часот по полноќ? Да бидам повредена по којзнае кој пат и само заради таа таканаречена љубов да се подготвам за уште еден, можеби последен удар? Да заборавам се` што беше добро и да не ми остане ниедно среќно сеќавање? Тоа ли е љубов? 

Јас сакав. Јас дадов се` од себе. За возврат само болка. Понекогаш надеж. Далеку од доволно. И мислиш во погрешен сум се заљубила? Мислиш слаба сум на лоши момци со студени срца и врели тела? Не е така. Па зарем на почетокот не се сите исти? Сите фини, сите грижливи. Илузија. Не се сите исти. Нема двајца исти на планетава. Ама било кој од милијарди луѓе и да го избереш ќе те повреди тогаш кога ќе му дозволиш. Ако не те повреди тој тебе, тогаш значи ти си таа што ќе го повреди. 

Не знам. Зборувам глупости. Можеби нема. Ама јас сум таков баксуз што во моментот кога ја отворив душата ми изгоре. Пепел ми се полни сега градиве. Што вреди да се заљубиш? Што вреди да се отвориш? Не сакам повеќе. И не ми вели дека ќе најдам некој да ме сака. Јас нема да барам. Ниту дека некој ќе ме најде мене. Јас ќе бидам скриена. Што вреди? Можеби душата ми е пепел по туѓа волја, ама срцето ми стана камен по моја.

ДЕТЕ

Не е дека ја покажувам јас љубовта. Ама ти ја гледаш. Како мало дете е. Љубовта е како мало дете. Не се плаши. Не знае за зло. Не гледа причина да се скрие. И светот го гледа со розови очила. И љубовта е наивна. И сигурно е слепа. Не видела што е болка, ни скршено срце. Не знае дека тие доаѓаат по неа да ги уништат сите спомени што ги оставила.

Љубовта е дете. Среќно и безгрижно. Не знае за глад, не знае за студ. Не знае да ме послуша кога и` велам да се скрие. Ми раскажува бајки нереални колку што е реална таа. А реалноста боли. Штета што љубовта тоа не го знае.

И дете е љубовта кога си игра со мене. Ќе ме крене до небото како да сум хартиен змеј на ветрот. Ќе ме удри од земјата како да сум камен со кој фрла по некое исплашено маче. Дете е љубовта толку безгрижно колку што јас од грижа не заспивам ноќе. А таа мирно спие и сонува за среќно утре. Додека јас дочекувам зора заедно со самотијата. Каква иронија. Ама љубовта е дете. Ни на крај памет не и е да остане будна со мене ноќе. Уморна е и спие. Сакам некогаш да ја оставам да спие до подоцна. Да излезам на утринска прошетка со мојата бесчувствителност. Ама не. Децата се будат пред мене. Децата ме будат и мене. Ме буди љубовта за пак да си играме криенка. А таа не знае ни да се скрие...

И затоа тоа е се` што гледаш од мене. Љубов. Другите делови, другите возрасни делови знам да ги скријам. Ама љубовта не сака и не сака. Љубовта е дете. Не знае за зло.

ПРИКАЗНА ОД ОРДИНАЦИЈАТА

„Кој би го читал тоа? Уште една глупава љубовна приказна...“

„Нека биде една мала вежба. Послушај ме, јас сум ти доктор“.

„Вежба. Како на филмовите. Психијатар сте ми Вие. До психијатар стигнав. Добро, ќе пишувам...“

„Нека биде домашна работа. Времето истече. Ме чека друг пациент. Се гледаме во понеделник“.

„Да пишувам за љубов, тоа ми оди. Да пишувам за тага, уште подобро. Ама тоа е, кога кај мене изгледа љубовта и тагата се едно исто. Не знаев дека така треба да биде. Не знаев дека така треба да заврши. Ни дека воопшто треба да заврши. Ни дека јас треба да завршам во психијатриска ординација. Ама ете, се случува. 

И по се` изгледа дека деновите еднакво ми се одбројуваат. И тогаш еднакво се одбројуваа и сега. Наеднаш ми се причини дека се` се сменило ама изгледа само него го нема. Друго се` е исто. Јас празна си бев секогаш. Половина душа и една желба. За што? Желба за љубов. Љубов за љубовта. Јас сакав да сакам. А тој ми се вклопи во приказната и баш затоа го сакав. Секоја негова маана ми стана совршено делче од сложувалката. Романтична душа, тоа е. И додека беше тука правев се` за да биде среќен. Ама сум правела премногу изгледа, затоа што неговата чаша се преполни, се прелеа и се скрши. И тој ме остави. Јас ли бев таа чаша? Не. Ама и јас сум исто скршена. Полошо. На поситни парчиња. 

А, ми текна. Не сум добра само во креативниве глупости. Јас сум добра и во неговите глупости. Знам што сака. Знам што му треба. Секој ден му исполнувам желби. Мисловно. Во реалноста ми оди ама и не ми оди баш. Некаде грешам. Којзнае каде. Расипана сум. Ама па Вие треба да ме поправите! За што ли плаќам јас? Не сум јас психијатар. Не дека не помислував да студирам за да бидам. Се премислив зошто доста ми беше и од самата себе, а камо ли да слушам туѓи проблеми. Вие имате ли проблеми? Имате ли друг живот надвор од оваа канцеларија? Не е моја работа. Што е тогаш моја работа? Да пишувам вакви „домашни задачи“? Завршив јас со училиштето, доста беше. 

Знаете, гледав еден многу добар филм. Човекот, писател како мене, си напиша книга за девојка од соништата. И оп, таа му се појави во вистинскиот живот. И можеше да напише што сака и да ја натера на се` што ќе му текне. И на крај - хаос. А цел филм си мислев сакам и јас да си напишам љубов од соништата, но кога ќе подразмислам, така никој не ме сака. Си се сакаме јас и мојата имагинација. Глупост. Цел филм беше глупост. 

Вежбава нели беше љубовна приказна да напишам? Па не знам како сакате ова да изгледа. Ми отиде мене љубовта. Се претвори во несовршена дамка на местото на кое секогаш седеше. Ни мирисот веќе не му го чувствувам. А јас се претворив во добрата вила. Гледам некако да му исполнам по некоја желба на далечина. Да му донесам насмевка на лицето дури и кога ме нема. Ете, тој избра да ме нема, а јас се чувствувам виновна. И отсутна. И каква љубовна приказна сега барате од мене кога попрво хорор ќе напишам. Не помага ова. Крајно време е Вие да ми помогнете. Па за што Ве плаќам јас?“

СКРШЕНИ СНИШТА

Имав сон за себе и за него и за нас 

и за животот уште како мало и невино дете.

Во ноќите го сонев кога ќе се смрачи

и кога штурците ќе засвират штом заспивам лете.

Имав сон за љубов меѓу сништа детски,

имав сон за среќна семејна идила.

И уште од мала со чисти очи гледав,

со чиста душа знаев - таа слика ми е мила.

Тука кај што растев под тополите, под трите,

каде што со лесно ми минеа дните

додека играв со топка од смеа,

тука од дожд прокапа и мојта родна стреа.

Започна бура, грмотевица ме стресе,

но што знаев јас, па бев само дете!

А верувај, сакав да бидам јас ко нив,

мајка и татко - ми беа идоли.

Но во ниеден сон, ти велам - во ниеден

јас не сонив колку може да боли...

И ми прокапа домот и почна да тече

и дождови се леат, во куќата ми роси.

А јас бев дете, ние бевме деца,

се прибравме од надвор калливи и боси.

Истураше и грмеше, се подели на пола

мојта родна грутка, мојта детска смеа.

И тогаш на ново место се појави таа,

над детските клепки се надвисна стреа.

Ете од тогаш јас соништа снемав,

ноќта ми стана како трета смена.

На моите плеќи се насели товар,

јас мајка станав на браќа и сестри.

Ете од тогаш, ти велам - од тогаш

сништата за тебе не се веќе чести.

И кажи ми сега како да те сакам

кога јас заборавив што е тоа љубов?

Тука кај што беше нашето гнездо

за прв пат тука видов како се губи.

Веќе ги нема тополите вишни,

ветрот низ празни спомени дува.

Ги нема веќе ни желбите скришни,

нема ни штурци, ноќта е глува.

Сега сум можеби емотивно луда,

а и громот ме подели на два прости дела.

Сега лутам сама и не знам да сакам,

а верувај знаев кога бев цела.

Извини сега што не те сонувам веќе,

извини што ме нема и кога сум тука,

извини што плачам без солзи често,

извини што ми смета секоја бука.

Јас возрасна станав пред времето да дојде,

а ти беше дел од детските сништа.

Ти беше принцот од моите бајки,

но јас не сум принцеза, не сум веќе иста.

Чудно е како се ќе се смени,

додека да трепнеш веќе те нема...

Остануваш во мисла и да се прашуваш само

што е тоа што мирот ти го зема.

И не само мирот и чувствата мои!

Јас останав празна, но од друга страна јака.

А што ми вреди тоа, што вреди „извини“,

кога јас одамна заборавив да сакам?