ПОЛОВИНА

Ако никогаш повеќе не се појавам да знаеш која е причината. Да знаеш зошто ме нема. Па ти ме остави на половина. Половина душа, половина срце, половина човек. Тогаш, сега и засекогаш. Ете затоа немам веќе сила. Не можам пак да застанам пред тебе, да паднам на колена и да молам. Премногу рани се тоа. Толку многу што болката не се издржува. А сакав да правам се за тебе, верувај ми, многу сакав. И многу правев. Но ти никогаш не возврати онака како што треба. Онака како што мене ми требаше. Имавме и среќни моменти, не велам дека ги немавме. Ги имавме и оние убави денови вредни за сеќавање. Но во сеќавање останаа и сите мигови на тага. А јас не можам да ги избришам.

Колку пати одеше и колку пати одново се враќаше. Колку пати направи да се затворам во себе и да не пуштам никој друг. Само тебе. Секогаш кога ќе се јавиш. Секогаш кога ќе посакаш. Се потрошив. Се троши љубовта, верувај. Ти си виновен. Го помниш ли оној последен пат кога излезе низ таа проклета врата и им заврте грб на моите солзи? Ете тогаш. Тогаш се потроши. 

Јас сеуште те сакам, само веќе немам што да ти дадам. Затоа не се прашувај зошто ме нема. Знам, прв пат ќе ти биде ти да чекаш. Но тоа веќе и не е нашето место. Таму се среќаваа некои други луѓе, таму чекаше некоја друга јас. Ја знаеш ти добро причината. Знаеше многу добро кога ми зема се што имав. И ме остави на половина. Половина срце, душа. Половина човек. Тоа веќе не е доволно.