ЗБОГУВАЊЕ

Те имам помалку отколку што ти ме имаш мене. Зошто е тоа така ни сама не знам, не знаеш ни ти. Дали толку си спремен да даваш или ти даваш повеќе отколку што јас можам да примам, кој знае... Ми доаѓаат некои мисли во главата, некои моменти во кои си мислам дека ми е доста од се. Дека јас сакам, а и заслужувам нешто повеќе. Но од кој да го барам тоа? Што ако не можам да примам доволно од тебе? Како тогаш ќе можам воопшто да примам нешто од некој друг? 

Со едни мисли заспивам, со други се будам. Велат утрото е помудро од вечерта, но што е тоа важно кога вечерва моите мисли се различни од оние од синоќа, а можеби исти со оние што ќе ги имам утре вечер. Никогаш не се знае. Единствени моменти кога не мислам на црниот облак кој можеби доаѓа и носи бура се оние скапоцени моменти што ги минувам со тебе. Зошто скапоцени? Па знаеш, дијамантот е скапоцен затоа што е редок, исто и златото, бисерот... Така и нашите мигови. Скапоцени онолку колку што се ретки. Значи многу скапоцени. Ти велам јас дека те имам помалку отколку што ти ме имаш мене. Да е до мене, цела душа, цело тело, во секој момент, со целото свое битие би била со тебе. Како мислиш НЕ? Не сум му дозволила на никој да има има толку? Никогаш не сум била таква? Заборави го ти тоа... Ме знаеш мене, секогаш ти се враќав. После секое разочарување и препрека на која наидов. Знам, знам. Сега гледам колку звучи лошо. Како да си ми некоја глупава резерва, back up plan, што би се рекло. Ама не е така. Ти се колнам дека не било и ветувам дека нема да биде. Ако се лутиш, зошто тогаш ме прифаќаше секогаш кога со наведната глава и подвиткана опашка ќе дојдев да те искористам како рамо за плачење? Затоа што знаеш дека не е така. Ти беше и остана и над нив и пред нив. Тие беа утехата, не ти. Утеха од што, ме прашуваш. Од тебе. Затоа што мене ме боли и она што го правиш и она што не го правиш. Стравот ме боли мене. Дека ќе те снема и никогаш повеќе нема да те има. Не можам јас тоа... Затоа мене ме снемува од време на време. Затоа што знам дека тебе ако те снема веќе нема да се појавиш. Што ќе имам јас тогаш? Една слика ќе немам во рамка да ја ставам. Ќе ги имам спомените, ќе ги имам песните ама на кој ќе ги раскажувам? Кој мислиш дека ќе ме слуша да раскажувам за тебе додека те нема, кога тебе ќе те нема засекогаш? Една цела вечност. Вечност. Го мразам тој збор. Тага некоја чудна ме фаќа кога некој ќе го спомене. Како да знам дека вечност не постои и како да чувствувам дека крајот на таа моја желба за вечност доаѓа утре. Или задутре. Не е важно. Доаѓа многу скоро. И се на што ме асоцира вечноста е времето кое ќе помине додека те нема. Не е дека нема да чекам. Ќе чекам јас и по вечноста, многу по неа. Ама ако сега те немам доволно, тогаш нема воопшто да те имам. Залудно ќе биде се. Ме разбираш ли? Разбираш ли сега зошто се оддалечувам понекогаш? Затоа што единствен начин да ти бидам поблизу е ако се оддалечам. Не постои ниеден друг. Ете, сега се навикнав да ми недостигаш. Дури и тогаш кога лежам на твоите гради будна сонувам како ми недостигаш. Не знам веќе дали нешто друго чувствувам. Не ми е ни важно. Јас всушност би сакала да знам што ти чувствуваш. Ама што да правам, таков си. Никогаш нема да кажеш. Којзнае дали ќе кажеш на некој друг, мене сигурно нема. Може затоа мислам дека ме имаш повеќе отколку јас тебе. Не е дека јас сум нешто зборлеста и ти изјавувам љубов ама од очите можеш да ми прочиташ. Отворена книга сум ти јас, не сум како тебе подвижна мистерија...

Не знам што да ти кажам друго... Ти ја бараше оваа глупава... како да ја наречам... исповед. Гледаш, ти забележа дека нешто ми се случува. Ти знаеше дека морам еднаш да се испразнам и да го кажам ова. Значи, во право сум, од очиве ми се чита. Не плачам, добро сум од прашината е тоа... Извини. Не е важно. Ах, извини де, знам дека не сакаш да се извинувам... Се знам јас. А пак не знам доволно. Сега да ти речам ти да ми кажеш нешто, што ќе добијам? Една реченица, две најмногу. За момент заборавив дека ова е збогување. Што треба да ми кажеш? Не вели дека ќе се видиме, не се знае тоа. За една недела може се да се смени камо ли за... Не сакам ни да изговорам... Ајде одам сега. А ти...не знам...имај убав живот!