СЕ НА СВЕТОТ

Тогаш доаѓа момент кога добиваш се, ама баш се на светот. Како сите соништа за подобар живот од секој човек на планетава, да решиле да се остварат баш во твојот живот. Толку е совршено. А луѓето ти велат: „Какво е ова незадоволство, биди благодарна, па ти имаш се!“ Но не, не знаат тие. Ни колку боли, ни колку е празно. Колку е најпразно кога имаш се, освен единствената личност со која сакаш тие соништа да ги споделиш. 

Тогаш доаѓа момент кога се затвораш на некое темно место, а ги оставаш надвор сите успеси и достигнувања. Како да велиш: „Земете, послужете се!“ Затоа што тебе и не ти требаат. И почнуваш еден по еден да ги исклучуваш сите останати. Да бришеш еден по еден сон, да се откажуваш чекор по чекор наназад. Желба по желба помалку. И пак ти е многу, како да имаш некој огромен суфицит на успеси. А ти се прашуваш како ли ги постигна и што да им правиш сега. Несвесно си се трудела. Си се претворила во робот кој механички извршува задачи. Робот со еден единствен човечки дел. Единствено срце и една единствена личност во него. Целата таа машинерија, целата физичка, психичка сила ја потроши за да успееш. На крај успеа во се освен да го задржиш на своја страна. Да го имаш на својата перница како човек, не како изветреан траг од парфем. Сега се обвинуваш себе си што не успеа да ја извршиш таа „тешка задача“. Но размисли. Дали воопшто требаше да биде задача? Дали љубовта е достигнување на една личност или пак треба да биде обострано задоволство? Кога веќе постигна се друго, држи се до тоа. Држи се цврсто, девојко! Излези од тоа темно место и продолжи да чекориш. Затоа што зад аголот е личност која не претставува никаква цел. Зад аголот те чека оној со кој заедно ќе чекориш кон целта. И ќе имаш се на светот.