Очекував да биде поинаку. Будала! Ама тогаш кога ме погледна со тие длабоки очи беше како прв пат некој да ме гледа. Како да сум живеела во мрачна кутија и никој никогаш не ме гледал. И одеднаш се појави тој и ми погледна право во душата. Право во длабочините на моето постоење. Тоа е како...како да гледа се што чувствуваш. Ги гледа пеперутките во твојот стомак, ја гледа песната која се излева од твоите усни. И покрај него и ти можеш да видиш. Во сите бои. Дури и во бои кои не си знаела дека постојат. За прв пат. Единствен пат.
Тогаш среќата се насели во мојот дом, во секоја просторија на моето срце. Немаше огради, немаше ѕидови. Како цел свет да беше мој. Бескрајно мој. Затоа и мислев дека ќе биде поинаку. Знаеш кога нешто доживуваш за прв пат и се чини толку перфектно? Мислиш дека гледаш се а слепо се држиш само за него. Требаше да знам дека е премногу добро за да биде вистинито. Ама од каде да знам?! Па јас само сакав да бидам среќна. Ги сакав тие очи само за себе. Залудно...
Денес е нов ден. Го започнувам како и обично - кафе и цигара. И истурање на сите емоции на хартија. Што да правам, таква сум. Само, денес не е обичен ден. Денес е прв ден откако се скрши мојата илузија. Уште колку пати ќе треба да бакнувам жаби за да стигнам до принцот? Ма каков принц... Бајки, глупости... Очекував да биде поинаку. Будала!
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.