КАДЕ ШТО НИКОГАШ НЕМА ДА ТЕ НАЈДАМ

Останав уште некое време, знаеш, колку да почекам, да видам да не се вратиш случајно. Некое време...да речеме пет минути, десет. Можеби половина час, час најмногу. Не знам ни јас... Не знам ни зошто чекав кога зад тебе јасно се чувствуваше траг од гордост што покажуваше дека шансите да се вратиш речиси и не постојат, а и веќе почна да врне. Немав чадор, немав среќа, немав ни љубов. Како гола да стоев на дождот. Како да чекав да ми го измие лицето и да ги замагли трагите од солзи еднаш засекогаш. А се што беше замаглено беа моите очи. Како и секогаш, главата горе, а самодовербата сепак толку ниско. Ах, што ми правеше, физички цветав, а психички бев како скршена гранка со еден овенат лист на неа. Надеж за пролет. Глупости. Наоколу само сивило. И не знам, најверојатно станало доста студено, затоа што по некое време не си ги чувствував ни рацете ни нозете. Стоев ама не стоев, гледав, а не догледував. Како што поминуваа луѓето брзајќи да се засолнат од поројниот дожд, така јас го гледав твоето лице. Во секој од нив. Од време на време некој ќе ме погледнеше и мене, најверојатно прашувајќи се што правам на овој дожд и дали сум полудела. А јас знаев дека сум полудела уште многу одамна. По тебе. По нас. Немаше "нас". Можеби и никогаш немало...

Мокра до кожа си го разбудив разумот и полека тргнав некаде. Да се тргнам од дождот? Не. Да се тргнам од срамот. Од што ли се срамев кога ти си тој што требаше да се засрами што ме остави без збор? Ама ете, таква сум ти јас. Се срамев од сопственото срце, од сопствената љубов. Од потребата искрено да те сакам и од тагата што никогаш не ми возврати. Студ ми беше навлегол во коските, а јас се тресев како мало стебленце на ветрот. Капки ми се тркалаа по мократа кожа и се слеваа по облеката. Ништо од тоа не беше важно. Знаеш ли каде тргнав? Па јас тргнав да те барам. И не на нашите места затоа што ти и нив ги напушти. Не знаев каде, само одев. Си мислев ако не ме сакаш барем ќе го цениш тоа што се трудам...

Знаеш како заврши тој ден. Единственото нешто за кое се потруди беше да се скриеш толку добро што ни срцето кое те сака нема да може да те најде. И не те најдов. А ти знаеше дека те барам. И зошто си сега тука? Па помина многу време... Не, не го сакам како тебе. Никој никогаш нема да сакам така. Но знаеш ли што? Тој ме сака така. Така силно, а истовремено толку невино како што јас некогаш умеев да сакам. Да го отфрлам тоа за твојата... Ма каква љубов?! Не знаеш ти ни што е тоа... Доцна е, оди. Не знам, оди таму каде што беше тогаш. Таму каде што не можам да те најдам. Не ни мораш. Јас веќе не сакам да те барам...