НИКОГАШ МОЈ

И тогаш во тој момент јас знаев дека никогаш нема да го имам. Дека можеби ќе биде мој, но никогаш само мој. И дека секогаш ќе го делам со уште една, две или повеќе девојки како мене. Паметни, убави. Доволно добри да имаат кого и да посакаат. Доволно лоши да го посакуваат само него. И не беа тие виновни, никогаш не беа. Јас не ги обвинував иако можеби тие се обвинуваа самите себе. Како јас тоа што си го правев. Да, признавам. Сама си бев виновна, сама го спуштив гардот и дозволив тој да владее со мене. Но зар не би го направил секој тоа? Не би владеел ли ако му се дозволи? 

Беше таков момент во кој сфатив дека направив грешка која никако не можам да ја поправам. Никогаш не можам да се вратам назад. А и да се вратам којзнае дали нешто би променила... Не е ни толку важно што му дозволив да биде таков. Тој таков од секогаш бил. Важно беше што јас се вљубив толку силно, толку бескрајно, како што никогаш не сакав да ми се случи. И никогаш не требаше да ми се случи. Зошто бев слепа цело ова време, зошто не знаев дека вака ќе биде? Па нели јасно ми беше кажано дека тоа е тоа, дека планот е емоциите да останат исклучени? Тогаш што ме натера да ги вклучам и да го предизвикам ова слепило? Уште подобро прашање е што е тоа што ме освести токму сега? И зошто толку боли?

Се чувствував како истовремено да ми се лизгаше од рацеве, но и како да знаев дека никогаш не сум го ни држела. Си мислев дали знаат и другите дека е вака, дали се свесни дека нема никогаш да можат да го наречат свој. Дали јас сум првата што тоа го сфаќа или сум само уште една од низата? Паметни, убави, успешни. Која од која. Конкуренција на ниво. А тој не ни мораше да се труди да избере. И онака ги имаше сите. Зарем така му беше полесно? Зарем тој никогаш не чувствуваше среќа, тага, болка покрај нив, покрај мене? И како ли му успеваше тоа? 

Некогаш и јас бев таква. Емоциите исклучени и играта можеше да започне. И убаво ми беше, признавам. А и добро ми одеше. Се додека не се појави тој и ненадејно се се промени. И тогаш во тој момент јас знаев дека ако сакам тој може секогаш да биде мој. Но за жал, никогаш само мој. А веќе не знаев дали можам да продолжам да го делам...