ЧОВЕКОТ ШТО ГО САКАМ

Кој си тогаш ти ако не си човекот што го сакам? Која е оваа силуета што ја гледам, а не ја познавам? Затоа што ако јас не те препознавам, кој друг треба да те препознае? Кој друг може да каже дека знае како дишеш и која насмевка што ти значи? И кој поглед на што се однесува? А ти сега стоиш пред мене и ми кажуваш дека не си тој. Ме гледаш во очи со поглед што вознемирува, со толку плиток поглед што сепак ме допира толку длабоко. Ме гледаш и изговараш зборови, реченици што не ги слушам. Што не сакам да ги слушнам. Затоа што тие не се вистината што ја знаев, вистината во која верував.

Стоиш толку мирно. Изгледаш толку студено. Како прв пат да те гледам ми се чини. И секој глас што слушам како го изговараш ми удира во срцево како гром од ведро небо. Толку неочекувано. Исто толку силно. Пред очи ми поминуваат слики. Година. Две. Три. И само убави слики. Само убави моменти. А јас како што ги гледам се мачам да ги здогледам и во тебе. Да здогледам светлина. Надеж дека некаде во ова студено тело е истата душа. Истото срце што го сакав. И за кое верував дека ме сака.

Милион и едно прашање во мојата глава. Кога? Како? Зошто? Дали е можно ова да се случува? „Па ти ме сакаш!“ - сакам да викнам. Ама се плашам дека до моите уши ќе допре само ехо. Празно. Бесчувствително. Зарем не можеше да избереш подобар начин да ми кажеш дека љубовта згасна? Зарем не можеше да ми дадеш време да се подготвам? А не сега да изгледам скршена пред тебе. Скршена и психички, скршена и физички. Мртва однадвор, мртва и однатре.

„Кој си тогаш ти ако не си човекот што го сакам?“ - единственото прашање што знам дека ќе остане со векови во мене. Се друго ќе избледи. И ќе престанам да се обвинувам себе и ќе престанам да се прашувам зошто. Знам дека ќе биде така. Но сега, додека стојам пред тебе и полека исчезнувам во моментот, сакам само да знам дали се беше лага. Дали се беше голема сцена со одлично одиграна театарска претстава на неа? И кој си ти ако не си човекот што го сакам?