КАКО НЕКОГАШ

Умрев вечерва во твоите прегратки. Умрев во твоите очи. Умрев за да се разбудам на подобро место. На место каде што НИЕ постои. Каде што НАС е возможно.

Исчезнав за одново да се појавам некогаш. Кога утрото ќе биде среќа затоа што ќе се будам крај тебе. Кога нема да мислам каде си затоа што ќе знам дека си до мене.

Заминав вечерва на далечен пат иако останав до тебе колку што постоеше. Заминав во земјата на соништата остварени. Таму кај што ме чекаш со раширени раце, а не со студено срце и грутка лажна надеж.

Умрев вечерва во твоите прегратки. За да се разбудам кога тие ќе станат вистински и топли. За да се разбудам и повторно да бидам жива. Како тогаш. Како некогаш.