Не се заборавал оној кој ти дал убави моменти за паметење. Како да не! Сум имала јас убави моменти на претек. Е сега да ме прашаш да ти раскажам некој од нив тешко ќе оди. Не е дека ништо не паметам ама искрено за мене вистински спомени се моментите со него. И не се сите убави, баш напротив. Најверојатно има повеќе лоши. Разделби, солзи, караници. А сите ги паметам како да беше вчера. Ама не беше вчера.
Лета времето. Јас со секој нов ден се појасно се сеќавам на него. Се мачам да се сетам на некој друг. На некој што ми дал среќа за паметење, радост за спомен, ама не оди... Само него го паметам. Секоја брчка на неговото намуртено лице ја знам. И најдетално ги знам тажните моменти...
Какво проклето суштество сум јас?! За мене и тагата беше среќа со него. Не им верувајте. Лажат кога велат дека убавите моменти се тоа што останува. Остануваат лузните, ете тоа останува! Останува да боли затоа што среќен ќе бидеш многу пати, за многу работи. Но тагата е една. Да те повреди може само оној кој ти значел до болка. И повеќе. Верувај ми. Вистински повреден ќе бидеш само еднаш. И тоа ќе остане момент за паметење. Верувај ми. Тоа е момент за паметење.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.