ПРИКАЗНА ЗА МУДРИОТ ЧОВЕК

Еднаш еден мудар човек ми рече:

остави го, тебе повеќе ти треба.

Ќе помине многу време од тогаш,

но јас ќе се сеќавам како да е вчера.

И не беше мудар зошто го кажа

тоа што веќе ми тежеше во душа,

ниту пак јас помудра станав

од тоа што долго седев и го слушав.

Тој мудар беше од своето искуство,

од се` што видел, чул и знае.

И токму тоа му одеше добро

да даде совет долго што ќе трае.

Знаев да го слушам со срце и душа,

со поглед да го впивам секој збор негов.

Правеше да се соочам со самата себе

дури и во деновите кога од себе бегав.

Болеше многу, вистината боли,

но скршено срце не знае да лаже.

И затоа верував и немо и слепо

во секоја вистина што ќе ми ја каже.

Исповед имаа сите мои рани,

а тој ја знаеше оваа мака.

Поминал се` и се` видел,

беше човек кој умеел да сака.

Вистината не дојде ниеднаш ко поклон,

завиткана во свилена хартија од лага.

Знаев дека поминал низ сосема исто,

на лицето ја гледав истата тага.

Кога ќе го прашав среќен ли е сега

велеше: онолку колку што можам да бидам...

А знаев дека сакал со истата надеж,

во секој негов поглед можев да видам.

Ме советуваше како да се откажам од љубов

кога е јасно дека веќе нема да оди.

Беше огледало на иднината моја

и животот мој знаев кај води.

Не верував тогаш, а и не знаев многу

дека и друг можел така да пати.

Мислев љубовта на мојот живот

кога-тогаш пак ќе ми се врати.

А ете мораш да се откажеш од нешто,

тој мудар човек таков совет даде...

Што ти вреди љубов, кога немаш среќа,

што ти вреди сон, кога мирот ти го краде?

Тој мудар човек ми беше татко,

но тоа не беше по родена крв.

Не беше ни мајка, а сепак ми даде

мајчински совет топол и прв.

Знаеше што вреди во светов од лаги,

ми беше и другарка, роднина, сестра.

Ме научи како да бидам горда

и како до крај да ја зачувам честа.

Ќе завршеше мудро со пријателскиот совет,

ќе го прекинеше строгиот татковски говор,

и во неговиот топол мајчински поглед

тогаш ќе видев колку е добар.

Нема дозвола да правам што сакам,

слепа пропусница светот да го видам.

Ќе ми дадеше и благослов како од баба

и тогаш јас знаев што сакам да бидам.

И што заслужувам.

И колку вредам.

И колку среќа

и љубов ми треба.

Постоеше таков мудар човек,

родител и другар во исто време.

Не ми беше ни едно ни друго,

но на плеќи го носеше моето бреме.

И еднаш тој човек искрено ми рече:

НАЈДИ ПОДОБРО, ТЕБЕ ТИ ТРЕБА!

Не ми вети среќа, ни пак дека ќе сакам,

но тој совет го памтам како да е вчера...