ЛУЃЕ СМЕ, ГРЕШКИ ПРАВИМЕ

Колку пати си застанала и си се запрашала, чекај што правам јас, во ред ли е ова, ќе се покајам ли утре? Никогаш, нели? Не се срами, де. И јас така одговорив на прашањево. Си го поставувам јас прашањево, да, и ти си го поставуваш, ама кога? Точно после секоја грешка. Доволно рано за до наредната грешка да заборавиш што си ветила, нели?

Абе тоа ти е животов... За кај се подготвуваш, малечка? Да? Пак кај него? Ако, ако, оди. Не бе срце, не грешиш. Што знам јас. Не можам јас ништо да те советувам, верувај. Ма истите глупости ги правам. Што дека сега сосема рационално размислувам, еден момент, абе само еден нека помине и нека заѕвони телефонов, ќе видиш. Додека да трепнеш ќе бидам спремна и веќе пред неговата врата. Или каде и да сака да бидам. Кога и да сака да бидам.

Подготвувај си се ти, остави ме мене. Не ме слушај. Ќе си одам јас сега. Само да ти дораскажам. Да ти го дообјаснам тоа што ни јас не го сфаќам. Значи секогаш, ама баш секогаш, и да сум најзафатена на светот. И да имам неодложна работа од која животот ми зависи јас ќе оставам се и ќе се појавам таму каде што му требам. Знаеш ли што е всушност проблемот? И тебе, и мене, и на сите други очите им светат покрај нив. Душата им гори. Срцето им чука. А зависни сме од тоа и ете не можеш од нешто што си зависен да не го правиш. Види ме мене со цигариве. Будала. Е за него сум уште поголема будала. Па сега ти замисли како ми е. 

Убава си, не се грижи. Не е дека ќе види што си облекла. Што знам, мојов забележува. Ама не се сите машки такви. Не им е ни гајле. Знаеш ли ти јас што правам бе? Замисли сега ти се јавува и ти вика за дваесет минути биди готова. А ти во пижами, косата несредена, ноктите неизлакирани. И кажи ми дали за некаков друг повод ќе го средиш тоа се за дваесет минути? Е нема... Ама за него си готова пет минути порано, изгледаш најдобро што можеш, а и подобро, зашто нели ти реков, очите ти светат. И тие пет минути го чекаш и се ти се чини дека доцни, а од друга страна па вадиш огледалце и си мислиш леле види ми ги веѓиве, а и косава ми е некако мрсна. А не дека ти е. И си велиш, ама па ако го одбиев сега, којзнае кога пак ќе најдеше време за мене... И се нервираш, се нервираш. Залудно. Ете тоа го правам јас. Што е? Се препозна? Ха! Знаев дека не сум единствена. Добро е. И грешка е. Сега не сфаќаш дека е грешка затоа што за половина час ќе го видиш. Тоа е тој период. Кога појма немаш дека грешиш. Ама утре ќе сфатиш. И нареден пат кога ќе те побара пак ќе заборавиш. Пак ќе се залажеш дека може има надеж да те сака како и ти него. Ништо бе маче, нема ништо од тоа...

Викна такси? Нели бе не фрлаше ти пари за такси до вчера? Косата ли? Е да, врне. Мораш да бидеш убава за него. Знам бе маче како е, знам. Ајде одам јас. Ако немам чадор, денес и онака нема кој да ме „сака“. Ха! Убав помин. Да не те изнервирав сега? Немој. Знаеш јас како се тешам? ЛУЃЕ СМЕ, ГРЕШКИ ПРАВИМЕ!