ШОЛЈА ЧАЈ

Седам и си мислам. Што да правам сега кога сите зборови ми се потрошија? Ете, можеби за ништо немав храброст ама барем имав инспирација да пишувам. И така се ти кажав. Со секој напишан збор. И секоја реченица што ќе ја прочиташе ти знаеше дека е уште една исповед за тебе. Иако не знаев дали читаш или не, јас сепак пишував и не чував ништо за себе. Си олеснував колку можам повеќе.

Ама еве сега седам со молив во рака и дрвени боици расфрлани околу мене. Од кога пишувам на хартија? Знаеш дека пишувам на онаа глупава тастатура што толку ме нервира кога тропа под моите растреперени прсти. И знаеш дека пишувам додека очите не ме заболат од светлината на мониторот. Додека не ме разбуди светлината на утрото што се буди од прозорот позади мене. А сега не можам две реченици да склопам. Седам со милион листови хартија наоколу и бесцелно цртам. И бојам. Пак до самата зора. Се обидувам да се испразнам, но тоа никогаш не е доволно. И додека тоа го правам сакам душава да си ја удавам во шолја чај која одамна ја изгубила топлината, а и вкусот. Како што јас ги изгубив зборовите. Баш сега кога собрав храброст да ти зборувам, јас седам и молчам. Баш кога зборовите ми станаа најсилно оружје, но и најбезбедна заштита. 

И цртам. Не знам ни што цртам. Што ќе ми дојде. Луѓе, сенки, лица. Предмети без значење. И си помислувам дека и ти губиш значење, дека заборавам да мислам на тебе. Ама потоа сфаќам дека не сум ни престанала. Ама залудно. Јас зборови веќе немам. Не можам да ти кажам ни колку те сакам. Ни колку те мразам. Ни колку ми недостигаш. Ни колку сум благодарна што постоиш. Знаеш ли како што сум празна? Како оној дел од ноќта, оној момент точно пред да настапи зора. Замисли таква ноемвриска ноќ. Празни улици, празен град, празна душа. Празен живот. Празна е и шолјава за чај. Ќе си направам уште. Ти не знаеш колку е празно се наоколу кога не можеш да се отвориш и да викнеш. Ме притиска празнината. Никогаш не знаев дека празнина може толку да тежи. Мислев ќе избледи. Ама не избледува.

И сега само се молам наредната голтка чај да ми ја разбуди инспирацијата и пак да напишам нешто што можеби и нема да го прочиташ. Но инспирација нема. Палам цигара по цигара. Цртам. Заборавам дека постојам. Заборавам дека оваа кутија од четири ѕида има прозори. Наместо тоа седам во маглата од последната цигара и истовремено палам нова. Си мислам дека ако сега седнам да напишам нешто можеби ќе успеам. Но ова е се што можам. Зборовите се тука, а не сакаат да излезат. Ги бркам, ги ловам, но не можам да ги фатам и онака нервозно да ги истурам на тастатура. Секој ден се будам и се обидувам ама ништо. Залудно. Шолја чај, кутија цигари и нов цртеж. До кога вака? А ти барем знаеш колку сакам да пишувам. И се надевам дека знаеш и што сакам да ти кажам. Затоа што да го напишам очигледно не можам. Што да ти кажам, читај меѓу редови. Најверојатно ова е навистина се што можам. Освен што можам да цртам и да пушам. И да испијам уште една шолја чај.