ДУША КОЈА ТРЕПЕРИ

Секогаш кога ќе го испратев земаше парче од мене со себе. Излегуваше низ истата врата, подеднакво студено ме прегрнуваше и само парчето што го откинуваше од мене беше ново. А мене ми стануваше се` потешко и потешко. Како да се разболував секогаш кога ќе го видев. Ми снемуваше здив, станував слаба и започнував незабележително да треперам. Душата да ми трепери. Рацете ми стануваа студени, телото отсутно. Само погледот со кој што го гледав ми гореше. Не можев да го изгаснам. И со тој поглед се губев во него. Во времињата кои ги паметам.

Времето кое сега го имам со него секој ден стануваше се` пократко и пократко. И како времето се намалуваше, желбата за него растеше. И се претвораше во желба - фантазија. Никогаш неостварена. 

Доаѓаше без да го почувствувам. Ќе го испиеше кафето, ќе испушеше неколку цигари и ќе ме напуштеше како да сум попатна станица за одмор. Зад себе оставаше траг од парфем, а јас одново се прашував како да го зачувам за да не избледи. Но не успевав. Никогаш. Го вдишував со полни гради, со срце широко отворено за љубов. И секогаш останував празна. Ама баш секогаш.

 Ми стана навика секој ден да се чувствувам болна. Дури и си мислев дека подобро ќе живеам без една рака, без една нога, па дури и без еден бубрег. Но не можев да се научам да живеам без делот кој го откинуваше од мене. Додека го чекав да дојде веќе размислував како ќе го пуштам да си оди. За мене тоа беше најтешкиот дел. Затоа што знаев дека се` што некогаш сме имале избледува секогаш кога тој ќе излезе низ мојата врата. Знаев дека и јас полека избледувам. Ништо не ми останува. Само едно скршено срце, празна надеж и растреперена душа.