ФАТАЛНА ПРИВЛЕЧНОСТ

Постои нешто сосема различно од љубов, а на некој начин и сосема исто. Некое чувство што прави да гориш однатре и раѓа бесконечна желба и единствена потреба. Го викаат страст. Јас го почувствував само еднаш, само со него и го нареков фатална привлечност.

Целото тоа време се обидував да се натерам себе си да го сакам, да водам бесконечни разговори со него, да поминувам незаборавни моменти. Никогаш не успеав. Не успеав да го засакам како пријател или како брат. Секогаш кога ќе го погледнев имав само една желба. Што поскоро да го добијам во моите прегратки и да се изгубам во него. А лажев многу. И изглумив многу емоции. Можеби е грев, но задоволството кое ми го пружаше беше единствената вистинска.

Залудно сакав да одглумам разочарување од неговата бесчувствителност, кога знаев дека јас сум уште полоша. Имаше толку леден допир, а раце врели од страст. Во очите му гореше пламен, но погледот му беше студен. Токму тоа ме привлекуваше, тоа беше се што барав. Секоја потреба за блискост ми беше задоволена и тогаш сфатив дека емоционалната близина никогаш и не ми требала. Доволни беа врели бакнежи со усни од камен. Усни кои лажно се смеат и кога лажат и кога ја кажуваат вистината.

Не велам дека не ми недостига сега кога го нема. Но во доцните ноќни часови кога будна размислувам, се на што можам да се присетам се тие топли летни ноќи. Не на долги разговори, не на бескрајни прошетки. Само бесконечна страст. И фатална привлечност.