ДЕВОЈКАТА СО ЛУЗНИТЕ

Замина во нов град. Подготвена за нов живот. Зад себе го остави семејството, домот, пријателите. Го остави и него. Всушност, тој ја остави неа. И наместо цврсто и со крената глава да го претрпи поразот, таа се спакува и замина. Без поздрав. Само со порака закачена на фрижидерот. Разбранувани букви, напишани со растреперени раце. Одамна ја имаше таа шанса да оди и да пронајде подобар живот таму. Понудата за работа беше и повеќе од добра. Беше одлична. А таа никогаш не ја прифати. Токму затоа и не изненади. Мислевме дека заминала на кратко, но таа со себе ја беше понела сета нејзина облека, се што имаше и го нарекуваше свое. Ги понесе и лузните кои тој и ги остави, но и една негова насмевка за таков да го памети. 

Мислеше дека темниот облак останал зад неа. Тука, на местото кое пред само половина месец го викаше „дома“. И така започна секоја вечер во својата нова постела, во поткровјето, покрај прозорот да внесува нова замена. Ниедна достојна да го замени него. Ниеден маж доволно сличен, а сепак доволно различен за да ја пополни празнината. Не во креветот, туку во нејзиното срце. 

Беше тоа празнина која не и дозволуваше да заспие во туѓи прегратки, па секое наредно момче што ќе го донесеше дома го испраќаше пред зори не дознавајќи му го ни името. Беше празнина која воопшто не и дозволуваше да заспие. Преку целиот ден работеше за да си ги држи мислите зафатени, а ноќе пиеше и се забавуваше за да ја удави тагата во алкохолот и да ја прекрие со нови личности. И не знам како успеваше да преживее со толку малку сон. Ах, колку сум глупава. Јас мислев дека имаше волја за преживување. Дека токму затоа се пресели во тој проклет град.

Ја немаше да се јави. Неколку пати добив пораки од неа. Долги, како да ми го раскажува целиот свој живот низ чудни зборови. И како тоа да го прави за последен пат. Ме прашувате каде е сега? Ја проголта новиот град. Едно утро заѕвоне телефонот за да го потврди моето лошо претчувство. Тело на мртва девојка пронајдено во реката...