МРАЗАМ ШТО ТЕ САКАМ

Јас сега морам да одам. Доцна е. Предоцна. Ништо од ова не требаше да се случи. Проклети планови! Никогаш не се остваруваат. Ништо не е како што треба да биде. А всушност како ли треба да биде? Не знам... Не можам. Не, не, време е да ме пуштиш. За мене се ова премногу емоции, предлабоко сум во оваа врска. Не е врска... Толку е без врска... 

Не знам јас да сакам, ме знаеш. Сите глупости ми ги знаеш, знаеш се што сум направила. Сите грешки мои ти се познати. Некои дури и ми помогна да ги направам. Па да де, за тоа се пријателите. Да не те остават да правиш глупости сам. Значи ти си ми пријател? Не си, знаеш дека не си. Многу работи си ти, ама не си само пријател. Ти си ми рамо за плачење кога ми е тешко. И ти си човекот на кого најпрво помислувам кога нешто убаво ќе ми се случи. Со тебе сакам да споделам. Се да споделам. Да можам ќе ти кажувам кога јадам, кога си легнувам, како дишам. Ма не ни мора! Знаеш ти се... Животов со тебе сакам да си го споделам! 

Ах, колку те мразам! Те мразам кога не ми излегуваш од мисливе. Те мразам кога ме галиш поминувајќи со прстите низ мојата густа коса иако не сакам никој да ми ја допира. Те мразам затоа што пак почнуваш да ме скокоткаш и кога ќе ветиш дека нема. И те мразам кога си своеглав и добиваш се што сакаш, а многу мразам кога сфаќам дека е тоа тоа што и јас го сакам. Те мразам кога те нема и ќе се појавиш од никаде и многу мразам што правиш тоа да изгледа сосема во ред. Ја мразам таа твоја глупава способност да ме убедиш и во најнереалното нешто што постои. Знаеш што друго мразам? Мразам што така добро мирисаш. И кога ќе си отидеш оставаш трага и се ми мириса на тебе, ете тоа го мразам! И многу други работи мразам кај тебе, така да знаеш! А кај себе, кај себе мразам едно единствено нешто. Го мразам и дење и ноќе. И покрај тебе и далеку од тебе. Секогаш ќе се мразам за тоа. Ќе се мразам што си дозволив да те сакам...