Каде одиш?-го прашав кога почувствував како неговата рака станува студена и далечна. Не ми одговори. Ни тогаш, ни подоцна. Се почувствував како да сум летала премногу високо и одеднаш некој ми ги пресекол крилјата. И почнав да паѓам, а тоа паѓање се чинеше бесконечно. Најверојатно затоа што ме однесе толку високо, најверојатно затоа што ми покажа розов свет кој не постои...
Ако тебе те нема тогаш кој ќе ме држи за рака? Ако те нема кој ќе ми влева чувство на сигурност до бесконечност и назад? Каде одиш? Без одговор. А се колнам, никогаш не поставував прашања. Никогаш не бев од оние напорни девојки кои кријат љубомора зад секој збор. И сега кога за прв пат имав прашања, тој немаше одговор. Тогаш започнав да се прашувам себе си. Каде згрешив? Како го натерав да ја пушти мојата рака и толку да се оддалечи што повеќе не можам да го дофатам? Немаше одговор. Проклета да сум, немаше одговор! Не можев ни сама на себе да си го дадам...
Бев толку мала во овој голем и суров свет. Како до сега да сум била слепа, а сега сум прогледала и одеднаш сум останала без водач. Ми покажа се, а всушност не ми покажал ништо. Можеби и затоа се чувствував така беспомошна. А ако тебе те нема тогаш кој ќе ме води? Добро, ќе се снајдам... Но ако тебе те нема, тогаш кој ќе ме сака?
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.