НЕБО ОД ВАНИЛА

Седеа на брегот претопени еден во друг, знаејќи што ги очекува кога сонцето ќе изгрее. Но колку и да знаеја дека судбината ќе ги раздели нивните патишта, сепак тие две срца чукаа како едно, двете души заедно лебдеа под месечината. Беше нивна последна ноќ заедно. Последен пат пред засекогаш да се разделат. А би го избрале и најтрнливиот пат, би газеле по него додека крв не потече од нивните стапала, само за да ја продолжат ноќта барем уште малку...

Небото почна да избледува. Ѕвездите се гаснеа една по една. Беше како да се гаснат сите нивни надежи и соништа. Под тоа небо од ванила ќе останат само спомени и ништо друго. Дури ни болката нема да можат да ја остават таму. Знаеја дека ќе ја носат со себе како тежок товар до крајот на животот. Никогаш претходно не зборуваа за оваа ноќ. Се плашеа да ја спомнат за да не го сруши целиот мир и целата среќа што ја имаа. И сега кога дојде и помина тие не зборуваа за разделба. 

Под ова небо од ванила за последен пат го обновија ветувањето што длабоко во себе одамна си го имаа дадено. Колку километри и да ги делат, си ветија дека еден ден ќе го најдат патот назад. Како што изгубено кученце си го наоѓа патот до дома. Затоа што само едно место можеш да го наречеш дом. Онаму каде што се чувствуваш најсреќен. Онаму каде што можеш да бидеш свој како на ниедно друго место. Како само таму да постоиш. И ниедно друго небо нема да биде небо од ванила. Ниедна друга прегратка нема да биде толку топла и ниедни други спомени нема толку да болат. Ништо друго нема да создаде таква празнина. 

Си ветија дека еден ден ќе се сретнат пак. И каде и да се случи тоа ќе се препознаат. Без разлика колку годините ќе ги променат. Знаеја дека само кога нивните души ќе се сплотат пак и срцата ќе затропаат како едно над нив ќе се појави небото од ванила. Ако ништо друго ќе го препознаат него. И повторно ќе заживеат спомените кои си ветија дека ќе ги чуваат како најскапоцено нешто на светот. Во кутија од копнежи. Заедно со таа последна ноќ и парче небо од ванила.