ЖИВОТОТ НЕ Е БАЈКА

Велат вреди да се бориш за она што сакаш да го имаш. За она што безусловно ти треба и го посакуваш без мотив и причина. Само еднаш посакав нешто толку силно. Го посакував со секој атом од моето битие и се борев. Многу се борев. Се борев со сите средства, ги исцрпев сите можности за на крај да останам со празни раце. Тогаш прв пат се запрашав зошто.

Оттогаш наваму останавме само јас и тоа прашање. Со денови, месеци, години останав да се прашувам зошто се моите раце празни, кога секоја бајка велеше дека ќе го добијам тоа што го сакам. Но животот не е бајка. Никогаш не ни бил, а никогаш нема ни да биде. Не секогаш трудот резултира со успех и не секогаш целта може да биде достигната. А верувај ми, ако некој се трудеше тоа бев јас. Дали сега сум песимист? Којзнае. Јас преферирам да се нарекувам реалист. Што побрзо сфатиш дека бајки не постојат - подобро за тебе. Низ овие градски улици Пепелашка може да го загуби своето чевличе, а никогаш да не го дочека принцот кој ќе и го врати. Да го побара принцот сама? Не, не. Јас не мислам така. Всушност би можела да го бара. Би можела дури и да го најде. И да се бори да го задржи. Како што се борев и јас, а не успеав...

Среќата си ја создаваме самите. Ние сме креатори на нашиот живот. Јас, ти и секој на планетава. Сепак не значи  дека загарантирано ќе успееш ако доволно се трудиш. Некогаш плодовите на твојот труд ќе ги собере некој друг, некој кој можеби и не го посакувал тоа. И тогаш ти ќе останеш со празни раце и со солзи во очите, баш како што останав јас. 

Не велам да престанеш да се бориш, тоа е твој избор. Надевај се на најдоброто, надежта последна умира. Но сепак умира. Биди подготвена на најлошото. Знаеш зошто? Затоа што животот не е бајка. Никогаш не ни бил.