ЖАР

Ти недостасува повеќе отколку што мислиш, верувај. Сакаше да го заборавиш? Знам. Сите сме се обиделе некогаш. О, камо да функционираше тоа така. Ајде обиди се, погледни некоја фотографија со него, знам дека ги чуваш. Ја чувствуваш празнината? А зошто воопшто ги чуваш тие фотографии? Зарем не рече пред неколку дена дека е готово, дека го заборави? Не си. Не сум ни јас.

Некаде во некоја фиока сите ги чуваме старите фотографии. Потсетуваат на времето кога бевте среќни, а сепак ти не ги разгледуваш никогаш. Знаеш дека ќе боли. Ќе боли кога нема да ги препознаеш насмеаните ликови на нив. И ќе се запрашаш дали навистина тоа бевте вие. И зошто сте сега само странци кои можеби и нема да си кажат „здраво“ кога случајно ќе се разминат на улица. И ја гаснеш секоја надеж, ја притискаш како догорена цигара. Секоја вечер свесно си велиш дека е готово и тоа е реалноста која е пред тебе за да ја прифатиш. Секоја вечер го гаснеш светлото во обид да заспиеш, но светлината на тоа едно единствено жарче кое гори во тебе не му дава на сонот да натежне врз твоите трепки. И плачеш за со солзи да го спречиш пожарот кој следи. А не можеш.

Се прашуваш ли од каде го знам сето ова? Не, не сум видовита, ниту пак некој ми ги кажува твоите тајни. Јас едноставно знам. И јас понекогаш ја отварам фиоката за барем да ги допрам сликите кои носат спомени за нас. И во мене сеуште гори истото жарче. Камо да можев да го изгаснам...