ДА ЗАСПИЈАМ

Да заспијам и да спијам долго, бесконечно. Да заспијам и да се разбудам на друго место и во друго време. А вие никогаш ли не сте посакале такво нешто? Да спиете толку што ќе се претопите со соништата и ќе ви станат реалност? Да избегате од сите проблеми што ве мачат и да се најдете некаде каде што никогаш не сте биле.

Да заспијам и да престанам да ја чувствувам неговата близина во воздухот и неговиот здив на мојот врат. Секогаш. И кога не е тука. Да престанам да размислувам и да тонам во празнината која ми ја остави. Да заспијам и да се разбудам во непознати раце кои ќе ме прават среќна. А него да  го нема. Ни во мисливе, ни во срцево.

Да заспијам на мека и миризлива постела ослободена од болката и тежината која ме притиска и не ми дава мир. Да не морам да ја дочекувам секоја зора. И да спијам со денови, месеци, години... Да спијам додека не заборавам. Додека не исчезне и последната емоција.

Да заспијам и да избледи секоја лузна од неговите допири на мојата кожа. Доволно долго да го заборавам и доволно кратко да не заборавам што беше среќа.

Само кога би можела да заспијам...