Некогаш барав личност која ќе ги забележи сите мои добри страни. Барав личност за која ќе си ги истакнам доблестите за така да станам привлечна и посакувана. Не знаев. Не знаев што е всушност вистинска љубов. Требаше да пронајдам некој пред кого ќе се отворам како непрочитана книга. Некој кој ќе научи како звучи секој мој погрешен збор, како изгледам кога сум тажна и лута. Не само на мене, секому му треба таа личност, бидејќи оној кој ќе те сака откако ќе ги дознае сите твои маани е оној кој ќе те сака вечно.
Да, точно е. Не верувам јас во вечна љубов. Во стареење заедно. Но сакав и јас еднаш. Му ги покажав сите мои лица и тој ги прифати како да немам лоши страни. Имав толку многу и сеуште се тука. А јас - неверник, уништив се. Тој остана некаде во минатото, времето ги избледи сеќавањата, но моите маани се сеуште тука. И тој сеуште ги сака. И јас ги сакам неговите. Колку време и да помине, тоа е единственото што го признавам за вечно. Единственото што ќе трае засекогаш. Моите маани и начинот на кој тој ги прифати.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.