ДЕНОВИ

Лежам безволно помеѓу еден куп меки перници и се чувствувам како да лебдам на површината на некој океан. А топло е, дури жешко, толку многу што сигурно и не можам да дишам слободно, но мислите ми се на некоја плажа. Или барем се обидувам да ги испратам таму.

Со сите сили се трудам да поминам преку овие денови и како повредено маче што си ги лиже раните, така и јас сакам да се залечам и да преминам преку се. 

Ми рекоа да излезам. Ми рекоа да се забавувам. А за мене најдобар лек и бегство од реалноста се токму овие меки перници и бескрајна фантазија.

Минуваат денови. Јас не знам кој ден е ниту колку поминале од оној вторник. Сигурна сум дека ми тежат и ме потиснуваат но си велам: „Што се деновите?“

Деновите се ништо, не постојат. А сепак очекувам да излечат се.

Некои луѓе ќе ти го скршат срцето, па како ништо да не било.

Ама кога некој се откажал од тебе нема причина да бараш начин да се вратиш во неговиот живот. 

И затоа најдобар лек е времето. И празнината. И самотијата.

Да научам дека секогаш се имам себе.

За тоа ми се потребни денови.