Темни очила.

Носам темни очила секојдневно. Така никој не може да види дека плачам. Понекогаш за миг ќе ги извадам пред оние кои сеуште ги сметам за блиски, но кога ќе ги вратам тие брзо заборааат дека виделе солзи. Се прашувам дали некој ја познава мојата душа? Мислев дека ти ја познаваше додека не отиде. Сега не постои никој. Всушност, постојат многумина. Многумина кои ме лажат дека ме познаваат. Изгледа моите очила ме прават слепа и јас им верувам не гледајќи дека на нивните лица има насмевки. Никој не жали со мене. Никој не забележува солзи кога сум без очила. Затоа не сакам повеќе да ги вадам. Тоа ме боли. Боли и тоа што повеќе не го гледам сонцето со цел сјај. Знаете, очилата кријат очи потечени од плачење, но тие го затскриваат и сонцето. Прифатив повеќе да не ја видам целосната светлина на денот. Затоа и живеам ноќе. Тогаш се опуштам и ги вадам очилата. Тогаш никој не ме гледа. Тогаш и јас не гледам никој. Тогаш плачам се додека не заспијам иако ретко спијам. А кога ќе заспијам...само продолжувам да плачам во сонот. И се помирувам со фактот дека и утре морам да носам очила. Дека морам да ги кријам очите не од срам, туку од болка. Болка што моите солзи се видливи само за мене, а сонцето за сите останати. Носам темни очила секојдневно...