КРАЕВИ БЕЗ ПОЧЕТОЦИ

Колку повеќе се доближува до мене толку повеќе го чувствувам крајот. Некаде во некој паралелен универзум тој крај сигурно веќе се случил за нас. И не само таму, нашите краеви еден по еден се случуваат во сите други светови. Само тука во овој како да сме заштитени во стаклено ѕвоно преку кое ги слушаме ударите на другите ѕвона додека се кршат. Всушност не знам дали и тој ги слуша. Секогаш кога е со мене истовремено е комплетно мој и комплетно туѓ. Не знам со кого го делам, но свесна сум и дека никогаш нема да дознаам. Можеби затоа што во овој свет не го делам со никого. Тој е туѓ некаде на друго место, а ни сам не е свесен за тоа. Не можам да сфатам ни јас. Исто како што не сфаќам зошто доцни крајот и како овој универзум е последниот до кој не стигнал. А верувај, овој свет ми донесе многу краеви. Знам, велат секој крај е нов почеток, но не. Кај мене никогаш не е така. Треба да завршат десетина нешта за да добијам едно ново и на тоа ново веднаш да му го насетам крајот. Можеби затоа секогаш се чувствувам како да немам ништо и немам никој. Па јас секогаш сум во загуба. Проста математика. Ако губиш повеќе отколку што добиваш, тоа е загуба, а јас одамна сум влезена во минус. Некогаш одамна се прашував какви се тие краеви без почетоци. Сега се прашувам каде е мојот крај со него. Уште ја чувсвувам неговата топлина кога ќе ме притисне во прегратка , а јас со усните ќе заталкам по неговиот врат, додека со носот ги впивам сите миризби – и оние што постојат и оние во мојата глава. Знам дека е тука. Ме држи цврсто и ме уверува дека не оди никаде. И сега можам да се завртам и да го видам неговиот блузон на мојот кревет. Беше студено претходната вечер. Дуваше силен ветар и донесе некоја чудна миризба. Јас верувам дека е тоа миризбата на разделбите, но тоа не можев да му го кажам. Можеби е само во мојата глава и тогаш што би помислил тој?  Се чувствував беспомошна, дали од таа миризба или можеби од апчињата за болка кои беа во мене, но толку беспомошна не сум се чувствувала никогаш. Како токму тука да беше крајот. Можеби и бил ама што го натерало да не остави да продолжиме заедно? И онака моите универзуми се измислени само за збогувања. Во еден не сме се ни запознале, во друг одамна сме завршиле. Знам дека и ова ќе престане, ако не денес, ако не за една година, тогаш за десет мора да престане. Да, навикната сум. Но стравот сеуште е тука. Беше и остана моја најголема фобија. Крајот. Збогувањата. Уште една лузна во мојот свет на краеви без почетоци.