ПРАШАЊА

Се трошат ли некогаш зборовите? И дали ако доволно долго чекам тој ќе се врати? А што ако за тоа време преболам? Се трошат ли некогаш зборовите што сакав да му ги кажам, а ги изговорив со шепот само за себе? Ме чека ли мене некој како јас што го чекам него?

Толку многу прашања, а за ниедно одговор. Нема ли некаде на светов мудрец што знае се и ако го прашам ќе ми каже? Јас би го нашла. Би го барала и би го нашла. Некогаш мислам дека нешто мало ми недостасува за да се смирам. За да заспивам мирно навечер, а не да го дочекувам изгревот на сонцето одново и одново. Да го спојувам денот со ноќта и ноќта со денот. Заскогаш. 

Што ли недостасува? Можеби одговорот на сите мои логични и нелогични прашања. Одговорот кој веројатно и сама го знам, но не сакам да го изустам. Еден одговор за милион прашања. Каде е? Постои ли некаде? Постои ли тој, постои ли одговор? 

Зарем не забележувате? Секое прашање води кон ново. И секој нареден одговор е ист. Ниеден не носи мир. Ниеден нема да ме стави во постела и да ме успие кога сонцето ќе зајде. Секој одговор ќе ме измачува да ја гледам месечината додека не исчезне. Ќе ми тежи како што тежат прашањава. Можеби и повеќе. Можеби и помалку. Во секој случај ќе тежи. А знам дека и вечерва нема да престанам да се прашувам...