СТРАВ

Толпа. Голема толпа луѓе. Раздвижени и среќни. Ако сакаш слободно можеш да се изгубиш меѓу нив. И се прашувам зарем не би била една одлична и многу веројатна случајност ако токму во таа толпа се појавиш ти. Зарем не би било тоа сосема нормално, кога веќе сите се тука и шансите за тоа се доволно големи? 

Немо ги гледам лицата кои ме одминуваат и ми се насмевнуваат. Не е таа насмевка и не се тие очи. Како од полусон ги набљудувам, спремна да се разбудам ако ги препознаам. Но дали ќе ги препознаам? Некогаш токму од тоа се плашам. Што ако заборавам? Што ако престанам да се сеќавам како ме гледаше и допираше? Што ако помина времето кога те препознавав од далеку по одот? Тоа прерасна во мојот најголем страв. Колку што се плашев од разделби, сега уште повеќе се плашам од заборав.

Те чувам како слика во моите мисли. Таков те паметам и таков сакам да останеш. И можеби затоа нема да те препознаам во толпата дури и да се појавиш. Па ти се промени. Или ја тргна маската која ја носеше пред мене. А тоа не сакам да го прифатам. За мене ти си човекот кој најтопло ме гледаше, најстрасно ме љубеше и најнежно ме прегрнуваше. Се молам да не се промениш, а знам дека веќе се случило. И се плашам. Се плашам да те погледнам и да не те препознаам, да те допрам и да не те почувствувам. И можеби е подобро што не се појави во толпата. Бидејќи јас многу се плашам..