ОГЛЕДАЛО НА НЕГОВАТА ДУША

Беше таков тип кој секој би го сакал на своја страна, но би се плашел да го има за непријател. И кога се смееше и кога не се смееше во очите му ја гледав таа искра и се прашував дали е специјална и наменета само за мене или пак ја носи секогаш во својата душа. Велат очите се огледало на душата. Најверојатно е така. Подеднакво топло ме гледаше кога беше тажен и кога беше среќен. Како да гореше некој пламен во него кој чинам никогаш не гаснеше или можеби гаснеше само кога не бев тука. Неговите очи ги чувствував и кога моите беа затворени. Ги чувствував кога му го слушав гласот и кога молчејќи седевме во темнината. Ги чувствував дење, ги чувствував ноќе. Некои луѓе имаат толку празен поглед. Неговиот не беше таков. Изгледаше како да видел се и видел доволно па сега се задржал на мене. Се чувствував како скапоцено уметничко дело во ефтина рамка. Но чувството беше убаво. Убаво е некој да те гледа така. Да знаеш дека некаде припаѓаш, дека за некого вредиш. Со поглед и без зборови да те прифаќа онаква каква што си без желба или потреба да те менува. А што е најубаво од се ? Најубаво за мене беше долго, долго да гледам во огледалото на неговата душа..