Го викаат ЉУБОВ..

Понекогаш е како да губиш свест. Како да те снемува од овој свет и не знаеш колку долго те нема и каде си исчезнал. А потоа се враќаш, продолжуваш по истиот пат и со истите намери. Истовремено се чувствуваш среќно и исполнето, но и болно. Боли таа темпирана бомба на која не и дозволуваш да се распрсне во тебе и да исфрли се на светлина. Пред сечии очи. Ништо чудно. И јас се плашев. Зарем постои некој кој не би се плашел? Па тоа е уникатно чувство. Неповторливо и секогаш толку различно. И одеднаш да се разоткриеш себе си - невозможно. Во исто време е желба за повеќе, но и откажување од се што поседуваш. Истовремено е страст, нежност, но и почит. А ти се плашиш да го исфрлиш. Се плашиш да го покажеш. Се плашам и јас и сите други.

Понекогаш е како да леташ. Како да си далеку над земјата и од облаците гледаш црни точки кои се движат. И меѓу нив ја препознаваш онаа единствена, со боја на виножито. Твојата точка. Онаа која ти дава енергија и моќ да си на небото, онаа која те храни и поттикнува. А ти сеуште се плашиш. Барем да го исфрлиш тоа од себе, па да заврне пороен дожд и сите да го почувствуваат. Твоето виножито да порасне и сите да го видат. Но не. Ти се плашиш.

Понекогаш е како да тонеш длабоко во морето. Како да се обидуваш да се скриеш од сите, а највеќе од него. Се затвораш во едно од оние ковчежиња за чување богатство и се фрлаш во бескрајните модрини помеѓу брановите. И се плашиш. Се плашиш да го кажеш, се плашам и јас. Се чувствуваш како да ќе изгубиш дел од себе и никогаш нема да можеш да го вратиш.

Понекогаш треба да се препуштиш. Ќе се препуштам и јас. Ќе му дозволам на моето мало виножито да ги дознае моите тајни и да стане посветло примајќи ги. Ќе му дозволам на она чувство да завладее со мене. Aх, не знам ни да го изговорам, но ете ќе се обидам. Го викаат ЉУБОВ..